ls je mij een aantal jaar geleden had verteld dat ik nu thuis zou zijn met een heel lief jongetje van 3 jaar, had ik je midden in je gezicht uitgelachen. “Nee joh, kinderen dat is niets voor mij”, had ik dan gezegd. En dat dacht ik ook echt altijd. Ik vond kinderen heel leuk, maar ik had er geen tijd voor. Ik werkte fulltime en gaf daarnaast nog salsa les, in het weekend ging ik naar dansfeestjes en daarbij was mijn huis ook veel te klein voor gezinsuitbreiding. Dat het leven een totaal ander plan met mij had, daar was ik totaal niet mee bezig. alleenstaande mama

Alleenstaande mama

Een aantal jaar geleden zat ik op kantoor achter mijn bureau en kwam er achter dat mijn functie, zomaar door mijn werkgever op Monsterboard was gezet. Zonder mij in te lichten… Ik kwam er per toeval achter en ben verhaal gaan halen bij mijn werkgever. Het kwam er op neer dat ze inderdaad iemand anders zochten voor mijn functie. Ik kon het niet geloven, ik had een vast contract en werkte keihard. Maar helaas bleek dit niet genoeg. Uiteindelijk ben ik, omdat de arbeidsverhouding dusdanig verstoord was, met mijn werkgever tot een regeling gekomen en ben ik uit dienst gegaan op zoek naar een andere baan.

Bezoek huisarts

Maar eerst wilde ik graag even op vakantie, gewoon even mijn hoofd leeg maken voor ik aan een nieuwe baan zou beginnen. Ik boekte samen met mijn toenmalige vriend een vakantie. Een maand voor ik op vakantie zou gaan, bracht ik een bezoekje aan de huisarts omdat ik het gevoel had dat mijn spiraaltje niet meer op zijn plek zet. Ik ging er naar toe met het idee binnen 5 minuten weer buiten te staan. Dat stond ik ook, maar met een spiraal armer en een uitstrijkje rijker. De huisarts vond het er allemaal nogal onrustig uit zien dus voor de zekerheid heeft hij een uitstrijkje gemaakt. “Niets om je zorgen over te maken”, zei hij. Een week later zou hij bellen met de uitslag.

Nog geen drie dagen later ging de telefoon in de avond. Ik keek naar het schermpje en zag dat het mijn huisarts was. ‘Vreemd’, dacht ik, ‘waarom belt hij mij op zo’n raar tijdstip’? “Mevrouw, sorry dat ik u nog zo laat bel, maar bent u alleen? Gaat u maar even zitten.” Mijn hart bonkte in mijn keel, wat kon er in godsnaam aan de hand zijn dat ik even moest gaan zitten? “Ik vind het heel vervelend, maar de uitslag van uw uitstrijkje is echt niet goed. U moet zo snel mogelijk een gynaecoloog zien”.

Slecht nieuws

Nadat hij het één en ander uitgelegd had, hing ik op. In tranen was ik. Wat nu? Wie moest ik als eerst bellen?! Mijn moeder… Mijn vriend… Ik was eventjes de weg kwijt. Uiteindelijk kon ik de volgende dag al terecht in het ziekenhuis. Mijn moeder ging met mij mee.

Er werden hapjes uit mijn baarmoederwand genomen en die zouden onderzocht worden. De mevrouw die dit deed, probeerde mij gerust te stellen maar zei wel eerlijk dat met de uitslag die ik had van het uitstrijkje, ik wel rekening moest houden met kanker. Heel raar, op dat moment leek het of de grond onder mijn voeten weg zakte maar toch drong het ook niet echt door. Een week later werd ik gebeld, weer geen goed nieuws. Maar ik kon wel snel behandeld worden.

Met een elektrische lus schraapten ze de slechte cellen als het ware van de baarmoederwand af. Het viel reuze mee, maar het kon wel een paar weken duren voor ik helemaal herstelt was. De vakantie hing aan een zijden draadje, maar uiteindelijk konden wij toch gaan. Er werd verteld dat zwanger worden eigenlijk niet meer tot de mogelijkheden behoorde. Omdat kinderen niet in mijn planning zaten, vond ik dat niet zo heel erg.

Relatie ging niet meer

Na de vakantie ging het niet meer zo goed tussen mij en mijn vriend. Mijn ziekzijn trok, hoe kort ook, een zware wissel op onze relatie en zo waren er nog meer dingen die niet helemaal lekker liepen. Uiteindelijk zijn wij op een niet zo’n fijne manier uit elkaar gegaan.

Na een weekendje weg met vriendinnen bleef ik maar moe, ik begreep er niets van. Toen mijn menstruatie ook nog eens uitbleef, begon ik mij toch zorgen te maken. Maar de gedachte dat ik zwanger zou kunnen zijn wuifde ik weg. Dat kon immers eigenlijk niet meer. Op aandringen van een vriendin heb ik toch maar een test gedaan.

Ik kon mijn ogen niet geloven, het stond er echt daar op dat staafje, in grote letters:

ZWANGER

Ik wist niet wat ik moest voelen, blijdschap, verbazing, complete chaos in mijn hoofd. Dit kon niet! Niet nu! Toen ik eenmaal van de schrik bekomen was, maakte een heel sterk oergevoel zich van mij meester. Dit was mijn kindje en wat er ook zou gebeuren, ik ging hier voor zorgen met alles wat ik in mijn had.

Uiteindelijk zijn mijn ex en ik nog even samen gekomen, maar heeft hij toch besloten om niets met mij en zijn zoontje te maken te willen hebben. Het is zijn kind niet (zijn woorden). Ik ben dus vanaf 20 weken zwangerschap een alleenstaande mama.

Natuurlijk is het soms moeilijk als alleenstaande mama, maar dat is niets in vergelijking met de liefde die ik voor Jayvano voel! Zoveel liefde, zo’n bijzondere band. Ik heb geleerd dat niets in het leven te plannen is. Ik leef met de dag en geniet van elk moment dat ik en mijn zoontje samen mogen zijn.

Lees ook: gezinsuitbreiding >>

Hoe doe je dat nou helemaal alleen? >>

Lees ook de blog van deze parttime alleenstaande mama >>