Het afgelopen lange Koningsweekend hadden wij een (Nederlandse) vriendin en haar familie op bezoek. Heerlijk die lange weekenden in Nederland, want dat is vaak een goede gelegenheid voor vrienden en familie om ons te komen bezoeken. Mijn vriendin heeft twee dochters in precies dezelfde leeftijd als Saar en Sam (tussen de 6 en 8 jaar) en de kinderen hebben heerlijk samen gespeeld. Zaterdagavond hebben we een vuurtje gestookt, broodjes gebakken en marshmallows geroosterd. Daarna lekker met zijn allen gegeten. Wat hadden de kinderen een plezier (wij trouwens ook!). Maar wat een lawaai…
Op een gegeven moment zegt mijn vriendin: “Dit is zo’n moment waarop ik altijd zeg ‘geen kinderen meer erbij voor mij’”. Ik denk dat ik het ermee eens ben. Alhoewel, zo’n tafel vol gezelligheid. Ik vind het heerlijk! Als mijn man (Eric is 10 jaar ouder dan ik) en ik jonger zouden zijn geweest, dan had ik misschien wel een groter gezin willen hebben, ondanks dat ik voor mijn 30ste altijd riep: “Voor mij geen kinderen. Ik ga carrière maken en daar passen geen kinderen in”. Tja, ‘niets zo veranderlijk als een Esther’, riep een ex-vriendje ooit…
Eric was al in de 40 toen Saar geboren werd en omdat hij niet een te oude vader wilde zijn, besloten we vrij snel dat we niet te lang zouden wachten met een broertje of zusje voor Saar. Wij hebben dus bewust voor twee kinderen gekozen. Al zouden we veel slimmer zijn geweest om er drie of meer te willen, want er wordt wel gezegd dat je hier in Frankrijk een nieuw huis kunt laten bouwen van de toelages die je krijgt als je drie of meer kinderen hebt!
En toch, als ik hier rondkijk, heb ik eerder het idee dat ik juist veel vaker gezinnen zie waar de ouders bewust voor minder kinderen kiezen. Dit is iets dat je tot voor kort heel weinig zag hier, maar steeds meer ouders kiezen voor maar één kind (die vaak erg verwend wordt). Dit is, denk ik, wel echt iets van het platteland, waar de salarissen een stuk lager liggen (de manier waarop de mensen hun kind(eren) willen grootbrengen kost toch meer geld dan wat ze als toelage binnen zouden krijgen). Als wij mensen uit de grote(re) Franse steden hier op vakantie krijgen, zijn dat vaak mensen met een groot gezin. De exacte reden voor dat grote gezin blijft gissen, maar het zal niet om de toelages zijn. Het lijkt soms wel dat het om de status is…
Maar hier op het platteland zie ik vrij weinig gezinnen met drie of meer kinderen. Misschien dat dat nog veranderd? Ik ben met mijn (bijna) 41 jaar één van de oudste moeders van het schoolplein, dus het kan best zijn dat de andere ouders graag nog een (of meerdere) kindje(s) erbij willen hebben.
-Esther
