Vind er niks an!

23 november 2014

Ik ben al drie weken aan het inpakken, opruimen, schuren, schilderen, verzekeringen aan het regelen en schoonmaken. Mama is geheel uitgeput en Joris is helemaal verslaafd geraakt aan zijn Nintendo. Want ja, mama moet werken op kantoor én thuis alles in orde brengen voor de verhuizing. Dan is de Nintendo wel een uitkomst, want het houdt de jongeman zoet. Maar als ik dan eens tijd had om even 1 op 1 aandacht te geven, om bijvoorbeeld een spelletje te doen of lego te bouwen, kreeg ik al snel de zin ‘Vind er niks an!’ te horen, want meneer wil liever op zijn Nintendo…

Joris heeft de Nintendo nu al sinds augustus en hoe blij hij er ook mee is, ik vind het een onding. School is uit en het eerste wat hij vraagt; ‘Mag ik op mijn Nintendo?’ Voor deze hele drukke periode was het standaard antwoord; ‘Knul, vanaf 16:30 mag je Nintendo spelen of Ipad/TV kijken tot aan het eten’. Dat is dus ruim een uur, meer dan genoeg lijkt mij. Eenmaal thuis gekomen loopt hij met zijn ziel onder zijn arm en verveeld zich te pletter. En wat is dan het leukste om te doen? Mama lastigvallen en kijken of ze kwaad te krijgen is.

Joris: ‘Maaaaammmm, ik verveel me….’ Ik:‘Joris, je hebt kasten vol speelgoed, ga een hotwheel baan bouwen of met je lego spelen ofzo’. Joris: ‘Neeeeee, dat is saaaaaaiiii.’ Er ontsnapt mij een diepe zucht, echt elke dag hetzelfde liedje. ‘Joris, je krijgt de Nintendo pas om half vijf, zullen we dan samen een spelletje doen?’ Joris: ‘Welke dan?’ Ik begin al enig hoop te koesteren dat het onding even vergeten wordt; ‘Nou, wat dacht je van Zeeslag of Uno?’ En ja hoor, je raad het al, daar kwam weer het bekende zinnetje: ’Vind ik niks an!’

Uit wanhoop vraag ik met redelijk hoog frustratie niveau: ‘Wat wil je dan doen met mama, zeg het maar?’ Joris: ‘Niks, ik verveeeeeeeel me.’

Het stoom komt ondertussen uit mijn oren, maar ik ga niet toegeven, echt niet, dat ding krijgt hij pas om half vijf. ‘Oke, knul, dan verveel je je maar.’ Dit leidt natuurlijk tot driftbuien, boos weglopen, met deuren slaan etc. Dit is geheel tegen de regels, wat natuurlijk tot straf leidt. Ik: ‘Joris, we gaan ons niet zo gedragen om een spelletje, je mag vandaag geen snoep.’ Kortom, een twee-persoonshuishouden vol frustratie door de Nintendo.

Wanneer ik niet zo moe ben, weet ik vaak een crisis te voorkomen, door bijvoorbeeld onverwacht het kietelmonster te gaan uithangen, of op de Ipad samen ‘let’s dance’ te doen en ook een boek voorlezen is nog altijd een schot in de roos. Maar ook mama is wel eens moe, en zeker nu. Dus de afgelopen weken mocht Joris direct na school op zijn Nintendo. Drama vrij huis zou je denken. Niet dus.

Van de week was ik in de slaapkamer dozen aan het inpakken en hoor ik Joris ineens geheel overstuur hard huilen beneden. Ik laat alles uit mijn handen vallen, verwacht iets ernstigs aan te treffen beneden en vind een kleine man in tranen omdat hij niet bij het volgende level geraakt, want Mario wordt door stenen geplet. AAARRRGGGHHHH! Ik heb mij onmiddellijk omgedraaid en geroepen dat kindjes in Afrika pas reden hebben tot huilen. Oeps, hoor ik daar nu echt mijn moeder?

Delen op Facebook
Delen op Pinterest

Lees ook

corrigerend-ondergoed-1

Zo word je als moeder minder onzeker over je lichaam na de geboorte van je zoon

Ben je onlangs moeder geworden? Niet alleen is dat een van de meest ingrijpende gebeurtenissen in je leven, ook kan...
ONTPLOFFINGSGEVAAR, IK ONTPLOF TEGEN MIJN KINDEREN

ONTPLOFFINGSGEVAAR

“DANIËL NIET DOEN! Kijk nou eens wat een zooi je hebt gemaakt. Kom er maar gelijk uit het is klaar...
samen in de tuin werken, groene vingers, kind tuin werken, plantjes planten, opvoeding

Groene Vingertjes

Sinds het lente is en de dagen steeds zonniger worden is dat voor ons het teken om de tuin onder...