Vrijdagmiddag, school is uit en wij lopen na een drukke school –en werkweek samen naar huis. Stil lopen we naast elkaar en ineens begint Joris te huilen; ‘Mama ik voel mij vaak zo alleen, ik wil een broertje of een zusje!’
Mijn hersens maken overuren, hoe hier nu weer op te reageren? Ik besluit hem eerst maar eens te troosten en te kalmeren. Na een flinke knuffel en een paar geruststellende woorden, kan ik zijn tranen afvegen. Ik ga op mijn hurken voor hem zitten en vraag waarom hij dan zo graag een broertje of zusje wil. Joris: ‘Dan ben ik nooit meer alleen, en heb ik altijd iemand om mee te spelen’. Ik: ‘Maar je hebt toch vriendjes, en je neef?’ Joris: ‘Ja, maar die zijn anders, die zijn niet van ons’. Ik: ‘Maar als ik nu een baby krijg, dan kan je er pas over 3 jaar ofzo mee spelen, dan ben jij al een flinke knul van 11 of 12 jaar, dan wil je toch geen baby-spelletjes meer doen?’ Joris knikt en geeft toe dat baby-spelletjes niet leuk zijn, maar als hij groot en volwassen is, is zijn broertje dat ook en dan hebben ze zeker veel plezier en steun aan elkaar.
Ik frons, kennelijk heeft meneer hier wel degelijk over nagedacht… Ik kijk hem vragend aan; ‘En hoe had je dan gedacht dat mama aan een broertje moet komen dan?’ Joris krijgt een paar dikke denkrimpels op zijn voorhoofd, zijn neusje wordt opgetrokken en zijn wijsvinger tikt op zijn kin. Meneer is aan het nadenken; ‘Mmmm, papa is geen optie meer, jullie zijn gescheiden, en mama is ook al een beetje oud (42 jaar, auw en bedankt…), dus moeten we snel zijn…. Ik weet het, mama! Je moet op date! Je moet aan de man!’
Ik ben met stomheid geslagen, zijn denkwijze is logisch, maar na mijn vorige verspreking over een date had ik niet gedacht dat hij dit nu al serieus zou overwegen. Hij ziet mijn verbazing en geeft mij een paar geruststellende klopjes op mijn schouder. ‘Komt wel goed mama, er zijn speciale websites waar je leuke mannen kunt zoeken, dat gaan we samen doen’. De hele situatie doet onwerkelijk aan en ik kan er niets aan doen, maar ik schiet in de lach. Joris ziet er de humor niet van in, dus hij blijft mij stoïcijns aankijken, wat mijn giechelbui geen goed doet. Nadat ik eindelijk uitgehikt ben van het lachen, probeer ik hem met een strak gezicht duidelijk te maken dat het allemaal niet zo makkelijk is.
Ik geef aan dat wij dan moeten verhuizen, waarschijnlijk hij ook naar een andere school moet gaan, dat hij zijn speelgoed moet delen, mijn tijd en aandacht dan niet meer alleen voor hem is, etc. etc.
Hij hoort het allemaal aan en besluit dan het onderwerp even te laten rusten en mij de tijd te geven er nog maar eens goed over na te denken. Na deze mededeling lopen we verder in stilte naar huis.
Die avond leg ik de kleine man op bed, en na het voorlezen van een verhaaltje en een korte samenvatting van de leuke (roos) en minder leuke dingen (doorn) van die dag, geef ik hem een kus en loop de kamer uit. Vlak voordat ik de deur dicht doe, roept hij: ‘Mama, kijk op de ipad maar eens naar Parship.nl. Die heb ik op tv gezien, daar zijn misschien wel leuke mannen voor je!’ En met een glimlach van oor tot oor sluit ik zijn slaapkamerdeur en besluit er verder niet op te reageren…
