Vrijdag is een zware dag voor Joris. Hij heeft dan een hele schoolweek achter de rug, en al die indrukken en prikkels worden hem dan vaak teveel. Vrijdag na school wil Joris dan ook het liefst naar huis om te gaan ‘bank-hangen’. Ik probeer daar zoveel mogelijk rekening mee te houden en doe dus ook alle klusjes en boodschappen buitenshuis voordat ik hem van school af haal. Maar deze keer moesten wij na school toch nog een boodschap doen…. Na regen komt zonneschijn
Na regen komt zonneschijn
De bel gaat en de kinderen stormen het schoolplein op. De meeste papa’s en mama’s worden halfslachtig begroet en krijgen een schooltas toegeworpen waarna de kids beginnen te spelen op het plein. Joris doet dit echter nooit, zeker niet op vrijdag. Joris rent de school uit met een mega-glimlach op zijn gezicht en met open armen vliegt hij mij om mijn nek (of middel wanneer ik niet op tijd buk). Hij is al acht jaar en nog steeds krijg ik zo’n enthousiaste begroeting, elke keer smelt mijn hart weer bij deze blijk van affectie. Wat is het toch een heerlijk mannetje.
STOMME MOEDER
Normaal lopen wij dan samen, soms ook nog hand in hand, naar huis. Maar deze keer moet ik nog naar de winkelstraat om een verjaardagskado te kopen voor de volgende morgen. Ik probeer Joris al te verleiden met een heerlijke stroopwafel van de vrijdagsmarkt. Maar nee, hij is moe en wil naar huis. ‘Misschien iets lekkers van de bakker dan? Nee mama, moe is moe; zegt de kleine man streng en met enige frustratie. Sorry mannetje, maar mama moet echt nog een verjaardagskado kopen.’ En daar komt de donderwolk…. Joris zijn gezichtsuitdrukking verandert van licht gefrusteerd naar complete meltdown. De tranen zitten hem hoog en omdat hij niet wil huilen, bouwt zich een hoop woede op in dat kleine lijfje. Zijn gezicht loopt knalrood aan, zijn handen worden vuisten en zijn lichaam begint te beven. ‘IK WIL NU NAAR HUIS, JIJ BENT EEN STOMME MOEDER DIE NOOIT REKENING HOUDT MET MIJN AANDOENING!!!!’
Afkeurende blikken
Oef, hier was ik al bang voor en de boodschap komt hard aan. Ook al weet ik dat ik mij dagelijks in duizend bochten wring om hem tegemoet te komen. Maar hoe moet ik dit nu weer aanpakken? En het ergste vind ik dan nog dat mensen op straat je dan aankijken met zo’n blik van: ‘Zo, die moet haar kind eens correct opvoeden’.
Ineens krijg ik een brainwave. ‘Joris ken jij het spel follow-the-leader?’Joris kijkt mij blanco aan. Nee dus. ‘Nou kijk, ik doe bijvoorbeeld een gek loopje, en jij moet mij dan na doen.’ Ik zie de radars werken, en hij knikt van ja. Ik huppel een stukje over straat (richting de winkels), en Joris huppelt mij achterna. ‘Top knul, nu is het jouw buurt. Joris; ‘Eens zien of ik je goed begrepen heb, jij moet mij nu nadoen? Ik: Ja. En je moet alles doen wat ik doe? Ja. Echt alles? Echt alles.’ Zijn mondhoeken krullen op en zijn ogen beginnen te glimmen van de pret. Ik merk dat hij alle oneindige mogelijkheden van dit spel inziet en bereidt mij voor op een totale vernedering voor al het winkelend publiek. Joris legt zijn hoofd naar achter in zijn nek, steekt zijn billen ver naar achteren, zet zijn knieën tegen elkaar en loopt terwijl hij harde oer-geluiden produceert de winkelstraat door. En mama? Mama doet hem dus na… De mensen kijken mij aan alsof ik compleet de kluts kwijt ben. Er zijn er zelfs die hoofdschuddend met een grote boog om ons heen lopen.
Joris en ik kijken elkaar na een poosje aan en barsten uit in een onstuitbare lachbui. Brullend van de lach hebben wij het kado gehaald en giechelend zijn wij weer naar huis gelopen. Het was toch nog een leuke zonnige vrijdag! Na regen komt zonneschijn…
