De zon schijnt en we beslissen dat, ondanks alle drukte van de verbouwing, vandaag in het teken zal staan van family time! We pakken wat spullen en wandelen niet veel later richting het bos. Met dit samengesteld gezin trekken we ook vandaag weer veel bekijks. Met Tijn & Mees (tweeling) in de wandelwagen, Sep crossend op zijn fiets en Leron rennend vooruit.
Vier kinderen en allemaal jongens
Zo nu en dan draait een voorbijgaande fietser nog even zijn hoofd om, vermoedelijk om nog even te tellen. Voetgangers die ons in het voorbijgaan aanspreken met “wow vier kinderen… en allemaal jongens”. Of ons voorbij wandelen en nog net binnen gehoorsafstand tegen elkaar zeggen: “ah gossie” of “jeetje, vier kinderen”. Gekscherend heeft Ivo wel eens gezegd dat we een collectebus aan de kinderwagen kunnen hangen. En dat ze slechts voor een euro onze ventjes wel even mogen bewonderen. Wij vinden vier bijzonder kostbaar, maar niet zo bijzonder om ervoor tegen een lantaarnpaal te fietsen.
Samengesteld gezin
Toch denk ik vaak: ‘vier jongens! Wie had dat ooit gedacht?’ Al zijn ze niet allemaal van mezelf, ik houd van alle vier en zal voor elk ventje door het vuur gaan. Helaas zit er ook een keerzijde aan het verhaal. Leron maakt slechts om het weekend deel uit van ons gezin, de overige twaalf dagen is hij bij zijn moeder. Al lijken we voor de buitenwereld een ‘normaal’ gezin, binnenshuis is het wel degelijk merkbaar dat we een samengesteld gezin zijn. Dit is extra voelbaar op dagen dat we slechts met z’n vijven aan tafel zitten.
Een scheiding laat helaas sporen na
Mijn vriend was al niet meer samen met zijn ex toen Leron werd geboren. Desalniettemin heeft de scheiding de nodige voeten in aarde gehad. Een heftige periode vol onrust, waar ik liever niet over schrijf, heeft daarop gevolgd. Helaas laat iedere (vecht)scheiding sporen na, groot of klein, en ik vind het vreselijk wanneer daar nog meer deuken bijkomen.
Het mannetje is nog maar zeven en bij ons staat voorop dat hij zich enkel en alleen bezig hoeft te houden met kinderzaken. Als het geval zich aandient dat er dingen besproken moeten worden die aan zijn moeder zijn gerelateerd, wachten we totdat hij bij zijn moeder is.
We zijn blij dat er op dit moment enige vorm van rust is gekomen. Echter blijft het moeilijk dat je niet alle belangrijke momenten in zijn leven mee maakt. En elke keer als hij weer naar zijn moeder gaat doet het afscheid pijn. Maar los daarvan genieten we met volle teugen van ieder moment waarop we met z’n allen zijn. En dan zijn we een ‘normaal’ gezin, waar wordt gelachen, ruzie wordt gemaakt, maar bovenal waar we van elkaar houden!
LEES OOK:
