Op mijn vrije dag staat altijd een bezoekje aan de speeltuin op het programma. De kinderen kunnen even lekker hun energie kwijt en met een beetje geluk kan mama zelf ook nog even relaxen. Daarom ga ik altijd naar een super leuke speeltuin in de buurt waar ook aan de papa’s en mama’s is gedacht. Je kan er een kopje koffie en allerlei lekkers kopen en er staat een mand met kranten en tijdschriften die je kan lezen op een van de terrasstoelen in de zon. Alle ingrediënten voor een relaxte ochtend zijn aanwezig.
TIP: Gratis dagje uit met kinderen >>
Dagje Speeltuin
Helaas, relaxed zijn die bezoekjes aan de speeltuin niet altijd. Als ik me net lekker geïnstalleerd heb hoor ik ver weg een harde schreeuw gevolgd door een onophoudelijk gehuil. Ik zie andere moeders om zich heen kijken of ze de moeder van dit huilende kind kunnen spotten. Het zal toch niet? Ja hoor, het is er een van mij. De jongste is met auto en al omgevallen toen hij per ongeluk de zandbak inreed. Helemaal overstuur en met een mond vol zand probeert hij in zijn eigen taaltje te vertellen wat er gebeurde. ‘Die! Da!’ roept hij verontwaardigd uit terwijl er dikke, zanderige tranen over zijn wangen lopen. Gelukkig is het leed snel vergeten als hij die oh zo gave brandweerauto spot en erop af rent. Mama kan weer even rustig genieten van het zonnetje.
To relax or not
Als ik nog geen twee tellen zit hoor ik ‘mama, wil je me helpen duwen? Ik kan niet bij de trappers.’ ‘Neem dan een auto waar je wel op past’ is mijn eerste reactie, maarja die auto’s zijn allemaal bezet, dus oke ik duw mijn oudste zoon even door de speeltuin. Met een schuin oog kijk ik de speeltuin rond om te zien waar mijn jongste zoon uithangt. Dan krijg ik de schrik van mijn leven. Zie ik dat goed? Mijn jongste zoon staat bovenaan de glijbaan die ik toch echt veel te hoog voor hem vind en waar een leeftijdsgrens van vier aan wordt gesteld terwijl hij nog niet eens twee is. Van schrik laat ik mijn oudste zoon los, die prompt begint te huilen, en ren naar de glijbaan. Maar ik ben al te laat.
Veel te hoge glijbaan
Veel te hoge glijbaanGierend van plezier komt mijn jongste zoon de glijbaan af glijden. Mijn hart staat even stil, maar het gaat gelukkig goed. Het hek is van de dam, hij vond het zo leuk, dat hij direct de veel te steile trap voor zijn korte beentjes weer op klimt en de hele ochtend niet meer anders wil. Tot groot ongenoegen van mijn oudste zoon, want die wil dat ik met hem in de zandbak ga spelen. Maar ik vind die glijbaan veel te hoog voor dat kleine mannetje van me, dus ik wil daarbij blijven staan om hem op te vangen als het mis dreigt te gaan.
Mijn koffie is inmiddels koud en de krant die ik wilde lezen weggekaapt door een andere moeder. Ik besluit me er maar aan over te geven.
Na een half uur bij de glijbaan gestaan te hebben vind ik het wel welletjes. Ik heb zin in koffie, ben bekaf van het opletten en het gezeur. Maar denk maar niet dat mijn jongste klaar is met de glijbaan. Hij wil nog even blijven en maakt dat ook heel duidelijk. Hij zet het op een krijsen als ik hem mee probeer te krijgen. Alle ouders in de speeltuin kijken geïrriteerd mijn kant op.
Kind kwijt
Het duurt nog een half uur, maar dan heb ik mijn jongste eindelijk in de kinderwagen weten te krijgen. Hij krijst nog steeds, maar hij zit er wel in en ik kan zo wegrijden. Oh nee, waar is mijn oudste nou weer? Net stond hij nog braaf naast me te wachten tot ik mijn jongste zo ver had om mee te gaan. Ah, daar is hij. Hij heeft eindelijk die leuke traktor bemachtigd waar hij al de hele tijd op wil, maar die de hele tijd bezet was. Tja, logisch dus dat hij nu niet mee wil. Ik probeer hem nog over te halen met ‘we gaan zo boterhammen eten’, iets wat altijd werkt. Maar nee, nu is hij onverbiddelijk. Hij blijft nog even. Inmiddels is ook zijn vriendje van de crèche gekomen en zijn moeder begint vrolijk met me te babbelen.
Klaar met de speeltuin
Ik heb het inmiddels helemaal gehad, ben helemaal bezweet van inspanning en irritatie en probeer op allerlei manieren mijn zoon mee te krijgen. Ondertussen beantwoord ik vaag de vragen van de pratende moeder terwijl ik geen idee heb waar ze het over heeft. Ja, ja, we komen wel een keer spelen en nee niet vanmiddag, want dan hebben we andere plannen.
Mijn jongste hangt inmiddels uitgeput van het krijsen in de kinderwagen. Nu heb ik het helemaal gehad. Ik trek mijn oudste van de brandweerauto af en beloof hem van alles om hem maar mee krijgen. Uiteindelijk ben ik uitgeput als ik op weg naar huis ga. Wat nou een relaxed ochtendje in de speeltuin? De volgende keer is het geen dagje speeltuin meer , maar blijf ik thuis en mogen de jongens in de tuin in de zandbak spelen. Kan ik tenminste lekker van mijn koffie genieten. . . . .
Lees ook: Een mama kan niet ziek zijn >>
Lees meer: blogs van jongensmama’s >>
Blog: Mijn zoon is geen stoere jongen >>
