Vroeger als klein meisje had ik altijd hetzelfde antwoord op de vraag wat ik later wilde gaan doen, namelijk wonen in een huisje midden in het bos, met heel veel dieren en schrijven. Inmiddels heb ik een huis dat omringt wordt door bossen, heb ik heel veel dieren (mijn man noemt het hier weleens een dierentuin) en het schrijven probeer ik beetje bij beetje op te pakken, nadat ik er een paar jaar geleden helemaal genoeg van had. En ik ben tevreden. Nu wel…
Thuisblijfmoeder
Het heeft namelijk even geduurd voordat ik er vrede mee kon hebben, want naar mate ik ouder werd zijn mijn wensen ook veranderd: ik wilde de wereld zien en alles mee maken. En vooral wilde ik mijn eigen geld verdienen met werk dat ik leuk vind.
Gedurende de jaren heb ik de halve wereld gezien, vele dingen meegemaakt en ik kon me goed in mijn eigen levensonderhoud voorzien.
Toen ontmoette ik mijn grote liefde. Hij woonde schitterend op het platteland, midden in de bossen en had heel veel dieren. Inmiddels had ik wel zin in wat rust, dus pakte ik mijn spullen en verhuisde naar Frankrijk. Het idee was dat ik de taal zo snel mogelijk zou leren en daarna aan het werk zou gaan. Dat zou niet zo moeilijk voor mij zijn met mijn (hoge) opleidingsniveau en ervaring(en).
Liep dat even anders
Ik was al vrij snel (na 3 maanden) zwanger van Saar en moest mijn studie Frans aan de universiteit opgeven, omdat ik niet meer mocht autorijden. Op zich niet erg, want Frans leerde ik toch wel omdat dat de enige taal is die mijn man spreekt en zo kon ik goed wennen aan het leven op de boerderij en als nieuwe moeder. Toen Saar 18 maanden was beviel ik van Sam, dus ik had mijn handen vol aan 2 baby’s, maar toch… Zo heel langzaam begon het te knagen ‘is dit het nou?’ ‘wat voor een voorbeeld ben ik voor mijn kinderen?’ en wat voelde ik mij nutteloos.
Part-time bij mijn man in het bedrijf; geen eigen inkomsten. Niets voor mij! Alles heb ik geprobeerd: omscholing, vele brieven en bezoekjes her en der , maar niets hielp. Ondanks dat ik internationaal erkende diploma’s heb, worden deze hier niet voor vol aangezien. Zijn je diploma’s niet Frans? Geen werkervaring in Frankrijk? Ken je niet de juiste personen? Dan zal het wel niet zo veel voorstellen.
Wat ben ik verdrietig geweest. En dat nutteloze gevoel bleef.
Ik was nutteloos… dacht ik
Totdat ik eens ben gaan nadenken. Wat nou nutteloos? Ik zit in tal van commissies (“jij alweer?”), verzet bergen werk voor school, ontvang vakantiegasten in ons vakantiehuisje op het erf (eigen inkomsten), doe werk voor verschillende (culturele) verenigingen, schrijf stukjes, ben constant ons huis aan het verbouwen en werk inmiddels meer dan full-time op onze boerderij.
Maar het allerbelangrijkst: de kinderen zijn na school thuis, zodat zij heerlijk vrij op de boerderij kunnen spelen en de wereld ontdekken, zodat ze mij kunnen helpen bij mijn werk, we samen kunnen knutselen en boekjes lezen en ik kan ze zelf van en naar sportclubjes en vriendjes brengen. Kortom, ik kan er voor hun zijn!
Laatst zegt Saar tegen mij. “Ik wil later graag worden zoals jij, mama. Jij hebt de hele wereld gezien en nu mag je heerlijk met beestjes werken”.
En zo is het maar net!
Lees meer blogs van Esther >>>
