We gaan vliegen met kinderen deze vakantie: ‘Ik zie een vliegtuig!’ roept de oudste enthousiast van achter uit de auto. ‘Ik ook!!’ gilt de jongste. Ik kijk opzij en zie de neus van een vliegtuig levensgroot naast onze auto opduiken. We zijn er. Uitgelaten stappen de jongens uit en drentelen zenuwachtig om me heen terwijl ik de koffers uit de auto pak. ‘Daar moeten we heen mama!’ de oudste loopt kordaat voorop, zoekend naar borden die ons de weg wijzen. Ik houd gespannen alle koffers en de energieke jongens in de gaten.
Bekijk deze toffe vliegtuigkamer >>
Vliegen met kinderen
‘Waarom mogen we onze koffers nog niet inleveren mama?’ vraagt mijn oudste als we bij de incheckbalies aankomen. ‘Omdat we te vroeg zijn’ antwoord ik. Hij tuurt gelijk naar zijn horloge en vergelijkt zijn tijd met die op de grote, hoog hangende klok. Bedenkelijk schudt hij zijn hoofd. ‘Kijk! Er staan nu allemaal mensen!’ roept mijn jongste zoon ineens. Verschrikt kijk ik op en zie dat zich een rij vormt voor de incheck balie. Ik raap alle spullen bij elkaar en vermaan de jongens mee te komen. ‘Ik moet poepen!’ roept de oudste dan ineens. Als we terug komen uit de wc’s kijkt de jongste me met een moeilijk gezicht aan en zegt ‘ik moet ook poepen mama’. Ik heb de neiging om te zeggen dat dat nu niet kan. De rij voor de incheckbalie wordt langer en langer. We waren toch niet voor niets zo vroeg? Dan grijp ik zijn hand en sleur hem mee naar de wc’s. ‘Even opschieten dan’ probeer ik zo rustig mogelijk te zeggen.
We sluiten aan achter de snel groeiende rij. Met iedere voorganger lijken er problemen te zijn en de stewardess kijkt moedeloos naar haar schermpje. Er gaat een zucht door de rij als ze voor de zoveelste keer de telefoon pakt en radeloos een collega probeert te bereiken. Inmiddels zijn mijn jongens het wachten zat en rennen uitgelaten door de vertrekhal. De jongste heeft de kofferband ontdekt en klimt onderzoekend door een poortje om te kijken waar de koffers naartoe gaan. Ik zie het net op tijd en geef een gil. Verschrikt kijken mensen mij aan als ik een sprintje trek naar de in beweging zijnde band waarop mijn jongste zoon dreigt te verdwijnen. Nog net op tijd kan ik hem vastgrijpen en sleur hem mee terug.
Paspoort controle
Dan zijn we aan de beurt en de stewardess controleert de paspoorten. ‘Waar zijn uw kinderen?’ vraagt ze allervriendelijkst. ‘Ehh, ze stonden hier net nog’ stamel ik. Ik kijk om me heen. Geen kind te bekennen. Althans niet van mij. Het zweet breekt me uit. Ik roep hun namen. Mensen wijzen. Dan zie ik nog net twee voetjes uit hetzelfde poortje komen waar ik net de jongste heb weggegrist. ‘Een klein momentje’ sis ik de stewardess toe terwijl ik het weer op een sprinten zet. Ik grijp de twee mannen bij hun arm en trek ze mee naar de balie. ‘Hier zijn ze!’ zeg ik lachend tegen de stewardess. Ik zie haar mondhoeken opkrullen. Dan gaan ze weer in de plooi en reikt ze me onze instapkaarten aan.
Bij de veiligheidscontrole kijken de jongens hun ogen uit. ‘Waarom moeten we door die rare poort? Zien ze dan je blootje? Waarom doe jij je schoenen uit?’. Vele vragen worden in een hoog tempo op me afgevuurd. De jongste kiest juist dit moment om zijn kont tegen de krip te gooien en doet precies niet wat ik wil. Hij gaat demonstratief met zijn armen over elkaar staan en in zijn ogen zie ik een uitdagende blik. De veiligheidsmedewerkers kijken geïrriteerd toe en een van hen maakt een gebaar dat we moeten doorlopen. Geheel tegen mijn principes beloof ik de jongens een ijsje als ze nu meewerken. Dat werkt. Poeslief lopen ze door het poortje en wachten tot ik al mijn spullen weer bij elkaar geraapt heb.
Eindelijk het vliegtuig in
Na een spelletje, een ijsje en heel veel luidruchtig geren door de vertrekhal is het eindelijk tijd om in te stappen. ‘Moeten we nu alweer wachten?’ vraagt de oudste met een diepe zucht als hij de rij voor zich ziet. ‘Waarom duurt het zo lang?’. Ik zet me schrap voor weer een wachttijd van zo te zien enkele tientallen minuten waarin ik de jongens scherp in de gaten moet houden. Naarmate de tijd vordert worden ze steeds luidruchtiger. Ze zwepen elkaar op en rennen heen en weer. Een aantal mensen glimlacht vertederd bij het zien van deze twee zo op elkaar lijkende broertjes. Andere mensen zie ik geïrriteerd met hun ogen rollen.
Eindelijk zetten onze voeten de eerste stappen in het vliegtuig. De stewardessen die ons verwelkomen slaan een enthousiaste kreet bij het zien van mijn twee mannetjes. ‘Zo hallo, wie zijn jullie?’ kirt de stewardess terwijl ze mijn jongste een kneepje in zijn wang geeft. ‘Moet je kijken, hij heeft precies onze kleuren aan!’ gilt ze het dan uit. ‘Jullie moeten in de cockpit kijken! Kom!’ enthousiast roept ze naar haar collega’s dat ze de deur van de cockpit open moeten doen. De jongens volgen de stewardess beteuterd. Hun ogen worden groot bij het zien van al die knopjes, maar al snel worden ze door dezelfde stewardess weer uit de cockpit gedirigeerd. Het is tijd om te vertrekken.
Saaie vlucht volgens de jongens
De vlucht verloopt rustig en de jongens vinden het best saai. Gelukkig heb ik genoeg vertier meegenomen om de anderhalf uur door te komen. ‘Wat gebeurt er?’ vraagt de oudste opeens en hij houdt zijn handen tegen zijn oren aan gedrukt. Ik voel de druk op mijn oren ook toenemen. ‘Kijk maar eens naar buiten, we gaan landen’ zeg ik en de jongens staren ademloos door het kleine raampje. Op deze heldere dag is goed te zien hoe we over huizen en wegen vliegen. ‘Kijk wat een kleine huisjes!’ schateren de jongens. Dan zet het vliegtuig de wielen aan de grond en gaat vol in de remmen. De spanning en het enthousiasme leveren een gevecht op de gezichten van mijn mannetjes.
In de aankomsthal zorgt de bagageband opnieuw voor veel pret. Hun ogen glijden over de koffers op zoek naar die van ons. ‘Daar is onze koffer!!’ schreeuwt de oudste het opeens uit en ik kan nog net voorkomen dat hij op de band springt om de koffer eraf te halen. Met alle koffers op het wagentje lopen we even later naar de auto. Ik kijk naar de bruine koppies van mijn jongens die intens tevreden bovenop de koffers zitten en ik geniet. Met dit vliegavontuur is de vakantie ten einde, maar een vers schooljaar vol nieuwe avonturen wacht op ons. Ik heb er zin in!
Liefs,
Laura
