“Mama, kom je ontbijhijten?!”, ik schrik wakker uit een diepe slaap. Het is vandaag mijn ‘uitslaapdag’ van het weekend en ik was nadat manlief met de jongens rond half 7 naar beneden was vertrokken weer in slaap gevallen. Na een laat avondje met iets teveel drank geen overbodige luxe. “Het ontbijt staat klaar mama, kom je nou naar beneden?” vraagt mijn oudste zoon op zijn liefste toontje en rent voordat ik door heb wat hij vraagt alweer naar beneden. Hmmm, daar wil ik wel voor uit mijn bed komen, een heerlijk zondagochtendontbijtje met een krantje.
Eenmaal beneden tref ik een ontplofte keuken aan: het hele aanrecht bedekt met broodkruimels, opengereten sinaasappels, gemorste koffie, een open pak melk op het aanrecht, de gootsteen vol met sinaasappeldrab en de sinaasappelpers vol met plakkerige sinaasappelrestjes die, als je het niet direct afspoelt, je er alleen nog met grof geweld af kan krijgen. Met een slaperig hoofd ga ik naar de woonkamer, waar keihard wordt gezongen en op de tafel geslagen met bestek, terwijl manlief zich verstopt achter de krant. Er kan nog net een ‘moge’ af.
Als ik me eenmaal door de bergen auto’s en treinen heb gewerkt die op de grond liggen en aan tafel zit, beginnen de jongens meteen te gillen. “Mama, helpen!!” gilt de een, “ei, ei”, gilt de ander. ‘Eerst ik!’ ‘nee, ik!’ gaat het door. Manlief doet net alsof hij niets hoort. . .
Als ik eindelijk de eieren voor kinderen heb afgepeld en in stukjes heb gesneden roept mijn zoon boos dat hij het ei wilde ‘afhappen!’. Tja, het is al in stukjes gesneden en daar kan ik nu weinig meer aan veranderen. Mokkend en mopperend schuift hij demonstratief zijn ei aan de kant. Hij wil nu een boterham. ‘Jij smeren!’ commandeert hij. Ondertussen valt aan de overkant van de tafel de vers geperste jus d’orange om en druipt op de grond. ‘Doekje’ gilt mijn jongste zoon en glijdt van zijn trip trap af, zo de plas jus d’orange in die zich onder zijn stoel gevormd heeft. Vervolgens rent hij naar de keuken met zijn natte sokken, een spoor van kleine jus d’ orange voetjes achterlatend.
Nadat alles is opgeruimd wil ik een slok van mijn koffie nemen die ondertussen natuurlijk helemaal koud is geworden. Dan maar een broodje met kaas. Ik heb het broodje nog niet gesmeerd of ik hoor “hapje, hapje” in mijn oor, terwijl mijn zoon met zijn mond wagenwijd open wel heel dichtbij mijn broodje komt. “Dit is mama’s boterham en mama heeft nog niets gehad vandaag” probeer ik nog voordat ik bezwijk en hem een hapje geef om de rust op deze ochtend te bewaren of beter gezegd te verkrijgen. Daarna is het hek van de dam en wordt er gesmeekt en geschreeuwd om nog een hapje. Ik probeer van de laatste restjes van het broodje dat nog over is te genieten, als ik naast me een hoopje eierschillen over tafel zie vliegen en in mijn jus d’orange zie verdwijnen.
Ik sta op, pak mijn koffie en de krant en ga op de bank zitten. Ik probeer me af te sluiten voor het geluid en rondvliegende etenswaren. Ik hou het precies drie minuten vol. Dan neem ik de jongens mee naar boven om te gaan douchen en aankleden. Die krant lees ik vanavond wel, als de kinderen op bed liggen. Heerlijk toch die rustige zondagochtenden als mama. . . .
Liefs,
Laura
