Als moeder ben je verzorger, opvoeder en degene die de kinderen warmte en liefde geeft. Tenminste dat is ons beeld. Dit beeld ligt behoorlijk vaak in de clinch met onszelf om daar de juiste balans in te vinden. Alleen is de vraag of onze kinderen ons ook zo zien? Mijn kinderen geven mij af en toe een ander beeld.
Het is vakantie en op deze druilerige dag lijkt het me een goed idee om naar de binnenspeeltuin te gaan. Wetende dat meer moeders dat kunnen bedenken,maar hoe meer zielen hoe meer vreugd. Nou, dat heb ik geweten. Om 10 uur waren er nog enkele stoelen vrij. Mijn vriendin en ik verheugde ons lekker op onze lunch die we besteld hadden. Een uur later hadden we zo’n honger dat je wel zeker wist dat het broodje ging smaken.
Aan het einde van de dag gingen we moe maar voldaan naar huis. Het avondeten werd op tafel gezet en we hadden lekkere Hollandse kost. En dan begint het hele ritueel van het eten weer. Ik ben vast niet de enige moeder die een kind heeft wat niet wil eten. Dus probeer ik toch om mijn zoon bij te brengen dat we echt wat moeten eten. De onderhandeling met hoeveel hapjes wordt al ingezet en zoals een echte onderhandelaar doet, weet mama al dat ze hoger moet inzetten. Uiteindelijk begint hij toch te huilen, door alle moeheid van het spelen. Ok, daar houd ik nog wel rekening mee, maar ik wil niet toegeven en het aantal hapjes moet gehaald worden.
Ondertussen wijst mijn jongste zoon op het huilen van mijn oudste. “Mama, Levi heeft verdriet.” Ik leg hem uit dat mama dat wel ziet, maar dat we afspraken hebben gemaakt. Hier neemt hij geen genoegen mee. “Maar mama, je ziet toch dat hij verdriet heeft en zijn eten niet lust. En jij bent moeder dus jij zult dit moeten oplossen.”
Tja, en toen betrapte ik me erop dat ik bij de taken van moeder gewoon de gehele dag een intermediar ben. Fijn dat je kinderen je af en toe bewust maken van de rol die je hebt als moeder. En ik nog meer taken heb die ik in balans moet zien te houden.
Jeanine
