Eten en kinderen is een onderwerp dat ik veel voorbij zie komen. De Bentobox-moeders met hun voedzame, healthy poespas. Of de moeders zoals ik, met chocoladekoekjes en pakjes drinken. Alles moet tegenwoordig zo gezond mogelijk, want stel je voor dat kinderen ook maar iets te dik worden. Overigens ben ik van mening dat als je kinderen iets heel erg gaat verbieden, ze dit stiekem gaan doen, maar dit is mijn mening! eetstoornis
Tips voor snelle en gezonde ontbijtjes >>
Eetstoornis
Toen ik klein was, werd er niet zo over voeding gedacht als nu. We aten waar we trek in hadden. We aten prakkies (zoals wij dat zeggen, Hollandse kost) een toetje en wilden we extreem veel slagroom bij onze appeltaart, dan was dat geen probleem. Er werd nooit over gesproken dat we daar misschien wel eens te dik van zouden worden.
Tegenwoordig wordt er toch vaak gezegd dat zo eetstoornissen worden gecreëerd. Als je er maar vaak genoeg op blijft hameren “nee, niet teveel snoepen, anders word je dik”, krijgen kinderen een vertekend beeld van hoe ze zijn. Iets wat je als ouder zijnde toch niet wilt, lijkt me … Maar geloof me als ik zeg dat je zo’n eetstoornis ook kan krijgen zonder commentaar van je ouders.
Heel persoonlijk!
Dit is iets uit mijn leven waar ik niet graag over praat. Een onderwerp waar toch een taboe op rust, waar je je voor schaamt, maar waar je ook kapot aan gaat.
Mijn moeder was vrij makkelijk, gaf mij nooit het gevoel dat ik niet moest snoepen, omdat ik dik zou worden. Ik was ook niet dik, ik was gewoon een normaal meisje. Maar wel een onzeker meisje, een meisje dat veel nadacht over haar vader en dat ik mij nooit goed genoeg voelde voor hem. Toen ik 17 werd, begon ik aan het brugjaar politie en begon te sporten. Heel veel te sporten. Absurd veel te sporten. Eten werd een ding, een controleding. Als ik teveel at, gaf ik over en rende een extra rondje voor ik ‘s morgens naar school ging.
Bij mijn allereerste politiekeuring haalde ik dezelfde sportresultaten als een jongen die van de Landmacht kwam. Zo fit en bloedfanatiek was ik inmiddels. Bij mijn psychologische keuring ging ik onderuit. Achteraf gezien heel logisch, ik was bijna 18 en leed aan boulimia, wat toen nog eigenlijk niemand wist.
Mijn moeder reageerde niet verrast toen ik het haar vertelde. Ze zag het, maar vond het aan mij om er over te beginnen. Ik ging in therapie … een zeer waardeloze therapie. De psycholoog prikte nooit door mij heen en ik stopte. Deed of er niks aan de hand was en ging door met mijn leven. Dingetje kop-in-het-zand-waait-wel-een-keer-over-actie.
Inmiddels was ik 22/23 jaar en werkzaam bij een geld & waardentransportbedrijf. Door onregelmatige werktijden, lang leve de lol en het vele sporten, zakte ik weer terug naar de eetstoornis toen ik 17 was. En nee, ik moet eerlijk zijn, het was toen nog erger. Ik slikte stackers, sportte extreem veel, had eetbuien en gaf over. Dit ging dag in dag uit zo door.
Lees ook: op vakantie met zijn vader >>
Eetstoornispoli
Ik klopte aan bij de eetstoornispoli, omdat het als slechter met mij ging en mocht uiteindelijk voor mijn intake. Tijdens het intakegesprek met 2 psychologen deed ik mij beter voor dan ik was, want het werden 5 volle dagen therapie of 1 dag in de week. Uiteraard ging ik voor de 1 dag in de week, zei ik tegen ze, want ik had alles best wel onder controle.
Een week na mijn intake had ik een vervolggesprek over hoe zij mij zagen en wat zij voor ogen hadden. Het “oordeel” was niet wat ik wilde horen … 5 dagen per week. Ik had intensieve therapie nodig. Ik was kapot, was ik serieus zo ver heen? Gepraat als Brugman heb ikom maar één dag in de week te hoeven, zodat ik mijn baan kon houden, mijn sociale leven kon onderhouden en de eetstoornis niet zo’n groot deel van mijn leven te laten innemen. Dat de eetstoornis mijn leven was en alles eromheen zich daaraan moest aanpassen, is iets dat ik toen niet zag, maar nu ik dit schrijf wel.
Met de afspraak dat als ik nog meer af ging vallen 5 dagen of een eventuele opname het resultaat zou zijn.
Ik had boulimia met anorexia-trekken, zoals ze dat zo mooi verwoordden. Ik voelde er niks bij, ik leefde in een waas in die tijd. En nu ik het opschrijf, lijkt het alsof dit over iemand anders gaat. Maar die iemand anders ben ik ….
Therapie was een hel
De therapie begon en was een hel! Een eetdagboek bijhouden en elke keer gewogen worden als je binnenkwam. Verplicht suiker in je thee en een koek eten tijdens de pauze. Om nog maar te zwijgen over het verplicht voor de spiegel staan en iedereen vertellen wat je ziet. Ik heb daar wat af gehuild, maar ook heel veel m’n mond gehouden. Soms de hele dag, zittend met mijn eigen gedachten. Boos en woest dat ik daar zat, tussen al die gekke meiden. Groepstherapie is zo intens, het waren twee hele lange en heftige jaren.
Maar ik heb het overleefd! Ik heb mijn boulimia met 95% overwonnen, kan ik wel zeggen. De 56 kg die ik in mijn slechte tijd woog, weeg ik allang niet meer en ook al vind ik het moeilijk dat ik nu zwaarder ben, ik ben niet meer zoals toen.
Ik kan nu oprecht genieten van eten, al blijft het toch een valkuil en een stuk controle. En ik heb een paar bijzondere vriendschappen aan deze therapie overgehouden, de vrijdagmiddagmeiden. We zien elkaar heel af en toe nog en gaan dan, hoe ironisch, altijd samen eten.
Ik ben een voorbeeld van wat eten met iemand kan doen en dat terwijl er vroeger bij ons thuis nooit wat over werd gezegd.
Mijn advies:
Daarom wil ik zeggen, volg je gevoel en niet de media of de zogenaamde opvoedboekjes. Denk na met gezond verstand. Natuurlijk moet je geen sloten cola drinken of je kind Red Bull geven. Maar elke kind heeft fases met eten. Ze willen dan geen groente, maar ga je ze dan laten zitten tot ze het op hebben? Tot het koud is en ze zitten te kokhalzen aan tafel? Ik kan en wil het me niet voorstellen, door zulke dingen wordt eten een issue. En echt, ik spreek uit ervaring, doe je kind dat niet aan. Uiteindelijk gaan ze vast wel weer een keer normaal eten ..
Heb jij ook een eetstoornis of eetstoornis gehad? Deel het me in een reactie hieronder!
Lees ook: Mijn kleine man wordt toch echt al groot >>
Lees ook: ik ben een ontaarde ouder >>
