Vorig jaar hebben wij als ouders besloten te gaan scheiden. We hebben relatie-therapie gehad, zijn weer gaan stijldansen om tijd voor elkaar te hebben en meer gaan praten over onze gevoelens, maar het heeft niet mogen baten. Een mens gaat en kan niet veranderen. En dat moest ik of accepteren of ik moest besluiten dat alleen verder gaan het beste is. En ja, scheiden is het is het beste voor mij, maar is dat ook zo voor mijn zoontje?
Lees ook: waar denkt mijn kind aan >>
Scheiden
Vorig jaar herfst hebben wij samen Joris verteld dat wij uit elkaar gaan, gaan scheiden dus. Het was moeilijk om mijn emoties in bedwang te houden, maar Joris raakt erg van streek wanneer ik in tranen ben, dus heb ik mij groot gehouden. Met klamme handen en gierende zenuwen vroegen wij Joris tijdens het lego-spelen even naar ons te luisteren.
‘Joris, je weet toch dat papa en mama al een tijdje naar een mevrouw gaan om te praten?’ Ja, meld Joris, omdat jullie het niet altijd met elkaar eens zijn en elkaar daarom niet altijd leuk meer vinden. Dat klopt, kereltje. Nu zijn die gesprekken afgelopen en helaas hebben ze niet zo goed geholpen.’
Terwijl ik deze woorden uitspreek, zie ik Joris zijn gezichtje betrekken alsof er een kies getrokken wordt bij hem. Chips, hij weet het al, schiet het door mijn gedachten. Kom op, meid, door die zure appel heen, diep inademen en gaan; ‘Je weet dat wij allebei heel veel van jou houden, hé?’ Joris knikt. ‘Maar papa en mama vinden elkaar niet meer zo leuk, wij zijn niet meer verliefd op elkaar. Omdat we toch heel graag vrienden willen blijven is het beter dat wij gaan scheiden, zo kunnen wij ruzies voorkomen.’ Ik had bij dit bericht geen echt drama verwacht, want Joris gaat nu eenmaal anders met emoties om dan wij, maar deze kalme houding had ik nu ook weer niet verwacht.
Joris kijkt mij aan, laat een paar mini-tranen en zegt dan quasi-boos tegen zijn vader; ‘Ik heb liever dat je dan nu gelijk bij oma gaat wonen, papa!’ Ik zeg Joris dat dit een beslissing is van ons beiden en dat hij niet alleen boos moet zijn op papa, maar dan ook op mij. Joris wil daarna weer verder gaan met bouwen. Tijdens het bouwen vraag ik hem of hij nog meer vragen heeft, en geef aan dat hij die altijd mag stellen. Hij kijkt mij aan en vraagt waar papa dan gaat wonen. Mijn hart klopt in mijn keel, daar gaan we; ‘Wij zullen het huis moeten verkopen en gaan dan elk in een eigen woning, je krijgt dan bij allebei een eigen slaapkamer.’
Handige hulp bij autisme: kauwsieraden >>
Autisme
En dat was de druppel, hier had ik al rekening mee gehouden. Mensen met autisme hebben grote moeite met verandering en het verlaten van zijn vertrouwde woonomgeving komt hard aan. ‘Ik wil helemaal niet naar een ander huis, ik moet dan weer wennen aan andere geluiden en buren en DAT KAN IK NIET!!!!’ Hij barst uit in een enorme huilbui, rent de woonkamer uit, slaat de deur hard dicht en vliegt de trap op naar zijn kamer.
Mijn ogen schieten vol tranen en ook papa heeft het niet droog gehouden, maar Joris heeft mij nodig dus veeg ik ze weg en loop ik naar boven. Ik weet dat ik hem nu even met rust moet laten, maar ik wil hem deze last niet alleen laten dragen. Ik klop op zijn slaapkamerdeur en vraag of ik binnen mag komen. Joris opent de deur en slaat mij een aantal maal hard met zijn vuisten. ‘LAAT MIJ MET RUST!’ Normaal pik ik dit soort gedrag absoluut niet, maar ik laat hem nu gaan, ik snap zijn pijn en frustratie en zak met mijn rug tegen zijn dichte deur op de grond. Ach mannetje toch, wat doen wij je aan…
Na een paar minuten gaat de deur weer open en zijn de tranen weg, troosten is niet nodig zegt hij. ‘Gaan wij weer bouwen? Prima knul, wij gaan bouwen’. Papa besluit na dit gesprek tijd voor zichzelf nodig te hebben en gaat een eindje motorrijden. Ik vind het prima, dan kan ik op mijn gemak Joris bijstaan.
Om de kleine man op te vrolijken gaan wij die middag met z’n tweetjes naar het tuincentrum visjes kijken. Joris is namelijk dol op vissen. In de auto op weg naar het tuincentrum begint Joris van alles te vragen, of hij op dezelfde school blijft, waar wij dan gaan wonen etc. Ik beantwoord alle vragen kalm en benadruk natuurlijk de ‘leuke’ dingen van een scheiding. ‘Je blijft op je eigen school, je houdt dezelfde vriendjes en je kunt bij papa een robot of astronauten slaapkamer krijgen en bij mama een treinen slaapkamer, wat vind je daarvan? Joris vindt het een mega goed idee en op zijn bleke gezichtje breekt een klein glimlachje door…
Scheiding is rond
Wij zijn nu een jaar verder en de scheiding is er door. Wij hebben allebei een appartement gekocht en krijgen eind oktober de sleutel. En dan volgt er een maand van klussen, opknappen, inrichten en verhuizen. Ik heb Joris bij een hoop beslissingen betrokken, in de hoop dat hij er zo ‘naar toe groeit’. En tot nu toe weet hij er goed mee om te gaan. Hij weet dat hij het meeste bij mama gaat wonen en dat hij elke woensdag en om het weekend bij papa slaapt. Hij weet ook dat hij altijd mag vragen om papa vaker te zien als hij dat wil. Tenslotte wonen wij straks op 5 minuten loopafstand van elkaar.
Hij begint zich zelfs al te verheugen op de weken die volgen, het is toch allemaal wel spannend en hij wil graag helpen met klussen, Bob de Bouwer is er niks bij. Waar hij zich het meest op verheugt? Zijn treinen slaapkamer natuurlijk, mama is er maar druk mee…
Krijg je van vaccinaties autisme? >>
Lees ook: band tussen ouder en kind >>
