Verdriet… Wat is dat? Is dat huilen tot je niet meer kan of gillen tot je buiten adem bent? Is het pijn wat binnen in je zit of is het een rugzak die je nooit af kan doen? Voor mij breekt de verdrietigste tijd van het jaar weer aan. Ik merk het aan alles. Ik slaap slecht, heb rare buien en mijn lontje is kort, heel kort! Soms ben ik een hele boze moeder…
Naar Xavi toe voel ik me heel schuldig, we komen om de week bij een kinderpsycholoog omdat hij woede-uitbarstingen heeft. Xavi gaat van 0 naar 50 en daar zit niks tussen. Zoals de psycholoog zo mooi zegt:”Xavi is een vulkaan die niet rookt, maar uitbarst.” We zijn nu bij Xavi aan het kijken hoe we hem kunnen laten roken in plaats van uit laten barsten.
Boze moeder…
En dan heb je dus mij, de boze moeder, de loedermoeder… Ik ontplof gewoon wanneer het mij uitkomt omdat hij bijvoorbeeld chocomelk wil in plaats van melk. En die hij vervolgens niet opdrinkt… En als hij dan zegt: “hey mam doe rustig, jij ontploft” komt dat eigenlijk niet eens aan. Achteraf voel ik me vreselijk schuldig, want ik hou van niemand zoveel als van hem en om dan zo te ontploffen…?
… is een verdrietige moeder
Als ik dan later tegen hem zeg met tranen in mijn ogen dat ik geen boze moeder moet zijn en niet zo boos had mogen worden. Krijg ik als antwoord “mama, jij mist oma Henny zeker hé? Dat is niet erg.” Dit kleine mannetje van bijna 9 jaar die de spijker op z’n kop slaat. Want ja, ik mis haar vreselijk en ik zou niets liever willen dan haar advies. Want doe ik het allemaal wel goed? Diep in mijn hart weet ik het antwoord. Ik doe mijn best en volg mijn hart. Hij is uiteindelijk mijn nummer 1 en wijkt voor alles en iedereen inclusief mijzelf! Dit wijze kleine mannetje, hij weet hoe vreselijk veel verdriet ik met mij meedraag als een eeuwige rugzak altijd bij mij… Dit is mijn verdriet, mijn rugzak en dat kleine mannetje is mijn Pride & Joy!
De rugzak zal ik nooit af kunnen doen, maar misschien kan ik net als Xavi leren om te roken in plaats ontploffen en niet meer zo’n boze moeder te zijn!
Vreselijk nieuws
En dan krijg je op zaterdagavond een appje van een hele lieve dierbare vriendin. “Yas, gister om 16:44 uur is mama overleden”. Ik ben compleet in shock en stuur terug dat ik niet weet wat ik moet zeggen en dat ik er voor haar ben… Ze stuurt terug dat ze misschien mijn raad nodig heeft, want hoe gaat ze dit redden zonder haar mama? Want ik weet wat ze doormaakt. Tja, hoe ze dit gaat redden? Ik weet het niet… Hoe heb ik het gered? Ik was zwanger. Ik had een doel. Misschien moest het bij mij zo zijn. We krijgen tenslotte in het leven dat wat we kunnen dragen.
Maar mijn rugzakje? Die is na haar appje weer wat zwaarder…
Ben jij ook wel eens een boze moeder? En reageer jij ook wel eens te fel op je kind? Hoe maak jij het weer goed?
Lees ook: ‘wanneer mag ik eens één dag een normale mama zijn?’ >>
