En ze leefden nog lang en gelukkig… Getrouwd, een zoon en een dochter, een koophuis. Zoals het hoort, zou je denken. Toch was ik al 3 jaar doodongelukkig. Alles begon toen ik zwanger was van de oudste. Mijn man raakte door een vermoedelijk jeugdtrauma in een depressie en zat thuis in de ziektewet. Ontzettend sneu en heel zwaar voor hem. Ik had enorm met mijn depressieve partner te doen en wilde hem graag helpen. Helaas was dat een stuk lastiger dan verwacht.
Mijn depressieve partner wilde niks. Naar gesprekken met de psycholoog ging hij niet heen, en van de antidepressiva die hij slikte werd hij een totaal ander persoon. Ik was inmiddels hoogzwanger en had het behoorlijk zwaar. Ik had nul steun van mijn man, en alles kwam op mij neer. Wat de gelukkigste periode in mijn leven had moeten zijn werd eigenlijk overspoeld door zijn depressie. En ik kon hem niks kwalijk nemen want hij was tenslotte ziek. En dat deed ik ook niet. Hij was de liefde van mijn leven…
Depressieve partner
Toen onze dochter geboren werd, werd mijn depressieve partner alleen maar erger. Tijdens de bevalling was hij lief en zorgzaam voor me. Even dacht ik dat alles goed zou komen. Maar het werd alleen maar erger. Hij deed niks met onze dochter. Hij zat de hele dag online te gamen op zijn PlayStation. Ik vond het vreselijk, maar hield me voor dat hij ziek was, en dat er echt ooit een dag zou komen dat alles weer was zoals vroeger. Ik was zo gek op deze man en ik hield zo ontzettend veel van hem.
Na mijn verlof moest ik weer gaan werken en toen barstte bij mij de bom. Toen ik onze dochter op een dag naar de oppas had gebracht stortte ik thuis compleet in. Het werd me te veel. Werken, een baby, een man die echt niks doet. Ik ben op de grond gaan zitten en heb keihard gehuild. Ik belde mijn werk op en vertelde dat ik het vandaag niet op kon brengen om te komen werken. Gelukkig toonde mijn leidinggevende veel begrip. Na twee dagen thuis gezeten te hebben ging het gelukkig wel weer, maar ik merkte wel dat ik op het randje van een burn out zat.
Depressie tijdens zwangerschap
Wonder boven wonder leek het ineens beter te gaan. Mijn man toonde een stuk meer interesse in onze dochter en deed zelfs zo nu en dan boodschappen. We konden weer een beetje lachen samen. Ik raakte per ongeluk zwanger van onze zoon. Niet helemaal de bedoeling maar we gingen er voor. We zaten nu toch in een goede flow. Helaas werd zijn depressie tijdens mijn zwangerschap weer erger. De geboorte van onze zoon veranderde daar ook niks in.
Hij weigerde hulp te zoeken… Zelfs zijn familie wist het niet meer en zei me vaak dat ik voor mijn eigen geluk moest kiezen. Maar ik hield zo veel van hem. We hadden twee kinderen, huisje boompje beestje… Ik kom zelf uit een gebroken gezin. Het laatste wat ik wilde was dat mijn kinderen met gescheiden ouders op zouden groeien. Ik was vaak op hem aan het zeuren. En probeerde hem te dwingen om hulp te gaan zoeken. Dit werkte alleen maar averechts.. Ik verlangde zo naar een beetje liefde en wat waardering. Voelde me onzeker en dood- maar dan ook doodongelukkig. Ik merkte dat ik dit ook projecteerde op onze kinderen. Een depressieve vader en een ongelukkige moeder. Zij verdienden zoveel meer dan dit. Ik zat muurvast…
Herkenbaar? Heb jij ook een depressieve partner? Lees verder in deel 2 over Birgits partner maar nu als depressieve vader.
Lees ook: mijn man is vreemdgegaan >>
Lees ook: alleenstaande moeder, geen bewuste keuze >>
