Oke, ik geef toe Xavi is niet in de meest handige maand van het jaar geboren. Maar goed, mijn zwangerschap was ook niet echt gepland. Dus toen ik totaal in shock mijn eerste echo achter de rug had, een week nadat ik erachter kwam zwanger te zijn, en het een beetje was bezonken dacht ik: ‘laat hem alsjeblieft niet met kerst geboren worden’. Mijn uitgerekende datum was namelijk 23 december. Dat wil toch niemand??? Maar goed Xavi werd 12 december geboren en was het mooiste kado wat ik ooit heb gekregen. Want jawel: ik ben 13 december jarig. Hoe verzin je het hè…
Dat betekent dus dat er aankomende week een kinderfeestje gevierd moet worden. En als ik dus ergens niet van hou zijn het wel kinderfeestjes! Ja, deze loedermoeder komt er eerlijk voor uit, kinderfeestjes zijn gewoon niet mijn ding. Ik ben niet voor niks geen juf geworden. Ik kan er gewoon niet tegen.
Haat aan het kinderfeestje
Bij elk feestje valt het mij gewoon weer op dat sommige kinderen, die ik toch als redelijk voorbeeldig inschat, compleet veranderen in losgeslagen monstertjes. Laat ik duidelijk zijn dat mijn ADHD’er er ook echt iets van kan, maar als ik hem met zijn vriendjes zie… dan kan ik alleen maar diep respect hebben voor juffen en meesters!!
En dan nog de vraag wat moet je gaan doen?? Over één ding ben ik duidelijk: ik wil ze niet hier thuis. Ik word al onrustig van het idee alleen, daarom moeten we iets buiten de deur gaan zoeken. Maar wel iets binnen, want in december is het helaas geen heerlijk zonovergoten weer. Er is uiteraard zo vreselijk veel om te verzinnen, maar ik ben niet zo creatief en koekhappen en zeven jongetjes gaan entertainen zie ik dus niet zo zitten!
Van rondleiding bij Feyenoord tot paintballen, van zwemmen tot JumpXL. Ze hebben allemaal de revue gepasseerd. Maar uiteindelijk hebben we (of moet ik zeggen ik) gekozen voor discobowlen, patat eten en als afsluiter een uurtje disco inclusief suikerspin.
Ik kijk nu al uit naar dat wijntje ‘s avonds!!
