Elke dag (het liefst een paar keer) vraagt mijn driejarige peuter “Mama, wanneer krijg ik broertje of een zusje?” Tja, verzin daar als alleenstaande mama maar eens een antwoord op. Meestal vraag ik hem dan of hij dat echt heel erg graag wil en vertel hem dat hij dan mama en al z’n speelgoed moet delen. Voorheen was hij er dan heel snel over uit dat hij helemaal geen broertje of zusje wilde, maar sinds een maandje of twee is dat anders. Als ik hem vraag of hij dat echt heel graag wil zegt hij “ja, heel graag, ik wil een broertje of zusje, want ik ben helemaal alleen.” Daar zit wat in natuurlijk. Als je thuis alleen een mama hebt die soms ook andere dingen moet doen dan met LEGO spelen en koekjes bakken in een speelgoed keukentje.
Ik wil een broertje of zusje
Vandaag ging ons gesprekje nog een stapje verder, want Jay geeft niet zomaar op. Daar was ‘de vraag’ weer. Ik besloot hem dezelfde vraag te stellen maar mijnheer besloot deze keer al z’n charmes in de strijd te gooien. Met zijn meest zielige gezichtje zei hij “ja mama, dat wil ik heel graag want ik ben helemaal alleen en dat is hartstikke zielig.” Om er aan toe te voegen “aaaaaah toe, mag het?”
Lesje bloemetjes en bijtjes op peuter niveau
Oké, het is tijd voor een lesje bloemetjes en bijtjes op peuter niveau. Ik vertel: “Jay, voor een broertje of een zusje hebben we een papa nodig.” Jay kijkt bedenkelijk vraagt “maar waarom dan? Ik wil gewoon een broertje of een zusje”
Daar heeft hij een punt, dat hoeft natuurlijk helemaal niet want wij zijn ook maar met zijn tweetjes. Maar om hem nu uit te gaan leggen dat er ook kindjes van een donor komen gaat mij voor een peuter net iets te ver.
Dus ik zeg “omdat de natuur dat zo bedacht heeft.”
Jay zegt “oké, nou dan zoek je toch gewoon een papa.”
Ik vraag “maar waar dan Jay? Dat is echt niet zo makkelijk. Een papa moet lief zijn en hij moet mama ook lief vinden.”
Jay denkt na en roept “op Facebook natuurlijk mama! Of in zijn eigen huis!”
Ehm juist ja, als t toch allemaal zo makkelijk zou zijn. Heerlijk die kinderlogica.
