Ik weet nog hoe erg ik het vond wanneer mijn moeder stond te huilen als ik op kamp ging. Of wanneer ik optrad tijdens de schoolmusical of tijdens een ballet optreden. Altijd zag ik mijn moeder in tranen. Ik begreep het niet en ik nam mij stellig voor als kind om het later nooit zelf te doen. kleine kindjes worden groot
Kleine kindjes worden groot
Maar op het moment dat mijn kleine bundle of joy geboren werd, veranderde mijn gehele hormoonhuishouding, en dus ook mijn status van stabiele, niet snotterende vrouw. Nu ik zelf moeder ben, betrap ik mijzelf regelmatig op een overvloed van emoties wanneer mijn prachtige zoon meedoet aan een toneel optreden of met kerst zingt in het schoolkoor of voor een langere tijd bij mij weg gaat. Gelukkig wist ik tot nu toe wel altijd mijn paar tranen voor hem te verbergen, tenminste dat denk ik.
Natuurlijk gaat hij sinds de scheiding ook in de zomervakantie drie weken met papa op vakantie, maar dan krijg ik regelmatig appjes om mijn ongeruste moederhart tot kalmte te manen. Ook wil hij graag af en toe bij zijn beste vriendje logeren, voor één nachtje kan dat prima. En hij logeert één keer per jaar een week bij zijn oma en opa. Maar dan belt hij mij vrijwel elke avond om te vertellen hoe de dag is geweest en hoe erg hij mij mist. Want mij missen doet hij erg, zo erg zelfs dat oma heeft besloten volgend jaar zomer gewoon bij mij te komen logeren, zodat hij mij na mijn werk gewoon kan zien.
Ik weet mijn hunkering naar zijn aanwezigheid in mijn directe omgeving gelukkig goed onder controle te houden. Zolang hij maar bij iemand logeert die hij goed kent en waar hij zich veilig bij voelt. Maar hoe gek Joris ook op zijn vriendje en zijn grootouders is, hij wil toch mij of zijn vader zien en voelen. Kennelijk zijn zijn vader en ik de meest veilige havens voor hem in zijn meestal onrustige zee.
Schoolkamp
Twee weken voor schoolkamp meldt hij al regelmatig niet te willen gaan, dat hij zenuwachtig is, of dat hij bang is mij te missen. Ik gaf elke keer weer een positief antwoord: dat ik het vroeger heerlijk vond om eens een weekje verlost te zijn van mijn ouders. Dat ik dan heerlijk kon gek doen met mijn vrienden. En dat zijn beste schoolmaatje er toch ook is etc. Een collega wees mij op de kracht van een placebo. Als kampbegeleidster nam zij altijd een medicijn potje mee met tik taks, dit waren de geheime heimwee pillen. Dus in zijn rugtas heb ik een potje heimwee pillen gestopt, hopelijk helpen ze hem.
En toen kwam daar die bewuste maandagochtend, de dag waarop hij op kamp gaat met groep 7.
Van maandagochtend tot vrijdagmiddag is hij weg, 123 km bij mij vandaan, zonder ouderlijk of grootouderlijk toezicht. Voor beiden is het de eerste keer dat wij vijf dagen lang totaal geen contact hebben met elkaar. Maandagochtend staat hij licht zenuwachtig op, doet treuzelend lang over zijn ontbijt, en draalt terwijl hij eigenlijk zijn jas en schoenen aan moet doen om te gaan.
In de klas kletsen alle klasgenootjes uitgelaten met elkaar, het is een aardig kabaal. Joris zondert zich af, ook van mij en staart, geheel in zijn eigen wereldje, naar buiten. Eindelijk komt zijn schoolmaatje ook de klas in en begint Joris zich wat te ontspannen. ‘Gelukkig, hij is er’ gaat er ook door mijn hoofd.
Kruistocht in spijkerbroek
Het thema van het kamp is ‘kruistocht in spijkerbroek’. En de kids trekken hun kamp t-shirt aan om op het schoolplein nog wat spelletjes te doen waarmee ze kunnen laten zien dat ze echte kruisvaarders zijn. De ouders staan in kleine groepjes in het midden van het plein wat met elkaar te praten. Ze houden de kinderen op een afstandje in de gaten en nemen af een toe wat foto’s. Na de spelletjes en een leuke toespraak waarin de kampbegeleiders worden voorgesteld, mogen de kids voor een laatste maal hun ouders een knuffel geven.
Ik heb mij die hele tijd goed weten te houden, ook wanneer Joris mij een dikke knuffel geeft, maar wanneer hij zich omdraait om ook papa te knuffelen zie ik een paar tranen bij hem. Hij laat zijn vader los en loopt resoluut de klas in en veegt met een brute beweging zijn tranen weg. En dan beginnen ook bij mij de tranen te komen, maar ik moet hem nog uitzwaaien bij de bus. Dus loop ik twee rondjes over het schoolplein om mijzelf eens ernstig toe te spreken en het helpt.
De kinderen komen weer naar buiten en nu gaan ze per kampteam door de tijdmachine op naar de dertiende eeuw. Daarna bus in, nog een laatste zwaai en daar gaan ze. Wanneer alle kinderen weg zijn is het stil op het schoolplein, heel stil. Kennelijk zijn alle ouders licht onder de indruk van hun eigen emoties. De juf nodigt ons allen uit om naar de bus te lopen om ze uit te zwaaien en dat doen we. Als een boer met kiespijn, mijn tranen bedwingend, zwaai ik mijn niet meer zo kleine man uit.
Ik weet het, kleine kindjes worden groot. Maar man, waarom blijft hij in mijn hart toch nog steeds zo klein…
