Een tijdje geleden was er veel ophef over een artikel in de krant. Het artikel heet ‘ laat je kind wilder spelen ’ en hing samen met de lancering van een landelijke campagne van het Expertisecentrum VeiligheidNL. Ouders werden hierin opgeroepen om hun kinderen meer risico’s te laten nemen. Nou ben ik, denk ik, best een stoere moeder die haar jongens de ruimte geeft. Maar laat ik mijn jongens wild genoeg spelen? Ik ging op onderzoek uit.
Laat je kind wilder spelen
De strekking van de campagne is dat men bang is voor onzekere en angstige kinderen, omdat wij, ouders, te voorzichtig zijn. Ze geven aan dat kinderen moeten leren rennen, klimmen, vallen en weer opstaan. En niet moeten worden tegengehouden door ouders die steeds zeggen “voorzichtig, pas op, doe maar niet”. Kinderen vanaf een jaar of 5 moeten leren omgaan met een mes, met dartpijltjes of een hamer. Hierdoor worden ze zelfstandiger, krijgen ze meer zelfvertrouwen, krijgen ze een beter ruimtelijk inzicht en worden ze motorisch vaardiger. Omdat ze zelf risico’s leren inschatten.
Wat vind ik hiervan?
Er zit verschil in wat ik hiervan vind en hoe ik hiernaar handel. Laatst was Ravi (6 jaar) met zijn echte gereedschap een oude stoel aan het ontleden, met zaag, tang en beitel. Zijn broertje van 3 staat erbij, kijkt ernaar, maar wil ook meedoen. Hij krijgt van Ravi een houten hamer en een spijker en mag, ook van mij, best meedoen. Ik zit 1 meter verder en laat ze gaan, toch kijk ik elke vier tellen even naar ze. En dat merken ze, want het lukt ze niet helemaal en dat frustreert zichtbaar. Mannen hè!
Echt kindergereedschap is gelukkig niet zo sterk en scherp als grote mensen gereedschap. De spijker vliegt er steeds uit en de zaag komt niet echt goed door het hout. De rol van mama als hulp en scheidsrechter blijft ook tijdens het klussen van belang.
Ja, ze hadden dit ook gemogen als ik het artikel nooit had gelezen! Maar sindsdien ik het heb gelezen probeer ik ze wel meer zelf hun gang te laten gaan. Toch hoorde ik mijzelf wel 3 keer ‘pas op’ zeggen. Het blijven jongens en ik blijf bang voor glippen of afgezaagde vingers… Ik schreef in mijn vorige blog al meer over dit typische jongensgedrag.
Ik vind eigenlijk ook dat ik een cursus (kinder)EHBO moet doen, alleen al omdat ik geen idee heb wat te doen als er iets misgaat. Ik schaam me er zelfs voor dat dit zo is. Bodhi had een tijd geleden een glip in z’n voorhoofd en ik viel bij dit aanzien bijna flauw! Ik denk dat een cursus (kinder)EHBO ouders wel kan helpen om hun kinderen iets vrijer te laten, wanneer ze weten wat te doen bij een val of glip.
Je kind loslaten
Naast zagen en timmeren laten wij Ravi al van kleins af aan los. Ravi kon al snel lopen, klimmen en fietsen en gelukkig is hij voorzichtig. Hij kan goed risico’s inschatten en weet dus wat hij wel en niet zelf kan. Op een hele hoge klimbrug is hij best een beetje bang. Hij doet dan heel voorzichtig, kijkt goed en gaat toch door en daar beloon ik hem voor. Maar toen hij laatst bij de speelgoedwinkel echte dartpijltjes wilde hebben, heb ik nee gezegd. Je kunt het ook overdrijven! Want hoe zie je dat voor je met een kleine peuter met grijpgrage handjes en geen gevoel voor risico’s in de buurt?!
Bang mannetje
Bodhi is veel banger, bang voor hoogte, bang om te leren fietsen en is zo’n kind dat altijd valt. Een glip in zijn voorhoofd, een blijvend bultje op z’n wenkbrauw (oké, dat was mijn schuld) zijn het bewijs. Bodhi is een ander kind en het minder voorzichtig en bang zijn resulteert in gevaarlijke situaties. Dus eigenlijk is het van belang dat wij hem leren, of hij zichzelf leert, wat risico’s zijn. Bijvoorbeeld vanaf hoe hoog hij zelf kan springen zonder hulp. We laten hem komkommers snijden met de KiddyKutter (kind/vinger vriendelijk mes), we stimuleren hem zelf te klimmen in de speeltuin en om te rennen en niet meteen in te grijpen als hij valt. Vaak kan hij het zelf of met behulp van grote broer ook wel oplossen.
Met Ravi komt het wel goed met ‘wild spelen’, over Bodhi maken we ons wel eens zorgen. Mijn kleine lieve peuter is soms net een zachtgekookt eitje. Nu nog té schattig, maar we willen natuurlijk graag dat Bodhi later een grote sterke kerel met inlevingsvermogen, zelfvertrouwen en een goede motoriek wordt! Dus hier is nog wat werk aan de winkel.
Ik weet dat er ouders zijn die hun kinderen over-beschermen en ook ouders die hun kinderen maar gewoon laten gaan. Iedereen moet doen wat hem/haar goed lijkt, fijn zelfs dat elke ouder zijn kind anders opvoed. Daar kunnen alle ouders wat van leren en zorgt voor een maatschappij met verschillende mensen. Natuurlijk heb ik soms mijn mening over andere ouders en zou ik dingen anders doen. Maar wie niet?
Ik ben heel benieuwd hoe jullie omgaan met ‘gevaarlijke’ dingen, zoals messen, zagen of een hoog klimrek, open water etc. Ik zou het leuk vinden als jullie een reactie achterlaten, hier of op Facebook.
