Ik voel me enorme verantwoordelijk voor mijn kinderen. Net zoals iedere ouder wil ik het beste voor mijn kind. Dat maakt het voor mij ook heel moeilijk om ze los te laten en ze zelf verantwoordelijkheid te geven. Hoe meer ik ze bij mij houd, hoe meer controle ik heb. Maar hoe losser ik ze laat hoe meer ik die controle verlies. En dat vind ik heel lastig. loslaten van je kind
Lees ook: Mijn zoon is geen stoere jongen >>
Loslaten van je kind
Dit hoort natuurlijk bij het ouderschap, het langzaam loslaten van je kind. Het is niet de bedoeling dat ze nog bij me op schoot slapen als ze 18 zijn, toch? Jammer….Maar in deze maatschappij wordt er gewoon heel erg veel verlangt van kinderen, ze moeten alles maar kunnen en er is steeds minder sociale controle. Een kind krijgt een telefoontje in de hand gedrukt en dan komt het wel goed…. Ik ben blij dat ik ze nog zo jong heb, maar over een paar jaar moet ik hier ook aan geloven. Tot die tijd houd ik ze lekker dichtbij, zo dichtbij als mogelijk.
Het loslaten van Ravi (6 jaar)
Het loslaten van Ravi (6 jaar)Ravi zit nog maar in groep 3, maar toch heb ik het gevoel dat ik hem steeds meer los moet laten. Alle dagen gaat hij van 8:30 tot 14:15 naar school. Hij maakt dan dingen mee waar ik niets van weet, hij kent mensen die ik niet ken. Hij heeft zijn eigen (kinder)feestjes en dan moeten we hem zomaar een halve weekenddag missen. Ik geef eerlijk toe, het is dan wel altijd even heel rustig in huis. En dat geeft ons de mogelijkheid om alle aandacht te geven aan Bodhi of aan onszelf. Dus loslaten levert soms ook wat op 😉
De jongens gingen ’s laatst avonds in bad en ik zag een blauwe plek op Ravi’s onderrug. Ik vroeg en vroeg door. Het bleek dat hij tijdens een kinderfeestje in een binnenspeeltuin ‘ruzie’ heeft gehad met oudere kinderen. Hij vertelde dat hij per ongeluk een meisje heeft geschopt met klimmen en toen sloeg of schopte dat meisje met nog 3 andere wat oudere kinderen Ravi.
Ravi’s vriendjes hebben de vader van de jarige erbij gehaald en deze moest wel even ingrijpen. Hij vertelde dat hij zag dat Ravi niet bang was, maar ik moet zeggen dat ik wel even moest slikken toen ik dit hoorde. Ik dacht mijn kind van 6 naar een vredelievend kinderfeestje te sturen… Ik neem niemand iets kwalijk, kinderen zijn kinderen en daar wordt nu eenmaal wel eens geschopt en geslagen. Maar 4 grote boze kinderen om mijn kleine mannetje heen… Dat vind ik, zeg maar, niet zo tof! Ik ben blij dat de vader ingreep. Dit hoort dus ook bij loslaten.
Laatst bracht ik Ravi naar school, hij maakte meteen een speelafspraakje voor die middag. De moeder gaf aan dat ze Ravi wel uit school mee zou nemen. Ze wonen tegenover school, Ravi heeft er vaker gespeeld, dus dat komt wel goed. Maar ik ken Ravi, hij zou zomaar om 14:15, als de bel gaat, iets anders kunnen bedenken en dan ben ik er niet om hem toch mee naar huis te nemen. Moeilijk, loslaten. Maar het komt wel goed. Als het niet gaat, of er is iets, dan zal de moeder van Ravi’s vriendje heus wel even een berichtje sturen.
Het loslaten van Bodhi (4 jaar)
Gelukkig is Bodhi iets aanhankelijker dan Ravi en heeft nog minder de behoefte om op zijn eigen benen te staan. Hij gaat sinds kort naar school en heeft nog steeds wat moeite met afscheid nemen. Als ik hem dan zijn best zie doen zijn tranen op te houden en zie dat dat mislukt dan verlaat ik toch met een dikke brok in mijn keel de school.
Ik weet dat hij in goede handen is, ik weet ook dat hij 5 minuten later vrolijk speelt met zijn klasgenootjes en ik weet ook dat de juf of meester hem in de gaten houdt. Loslaten, weglopen, in de auto stappen en wegrijden. Het komt wel goed! Bodhi heeft nog geen kinderfeestjes gehad en nog nooit alleen bij een vriendje gespeeld, dat is (nu nog) helemaal niets voor hem. En dat vind ik prima! Maar soms, heel soms, denk ik er wel eens aan hoe het zou zijn als beide jongens na school ergens gaan spelen en ik gewoon de middag voor mijzelf heb…. Heel soms maar hoor 😉
Ik vind het loslaten van je kind moeilijk en merk dat ik dit ook steeds meer ervaar. Logisch ook, omdat ze ouder worden en dus zelfstandiger. Vooral Ravi wil steeds losser gelaten worden en ik denk dat dat ook normaal is. Maar toch blijf ik het best spannend vinden als hij gaat spelen op een pleintje in een andere straat. Zo’n GPS tracker horloge lijkt me voor dit soort momenten wel een fijne uitvinding!
Maar zelfs al hebben ze een GPS horloge om, je moet ze nog steeds loslaten. Loslaten als ze alleen een klimrek beklimmen, loslaten als ze zelf hun boterham willen smeren, loslaten als ze bij een vriendje willen spelen, loslaten als ze een heel eind vooruit fietsen, loslaten, steeds een beetje losser….
Op loslaat-gebied heb ik dus nog heel wat te leren…. Hoe staan jullie hierin? Vind jij het loslaten van je kind ook zo moeilijk? Of juist niet? Laat het me weten!
Doe mee met de Spotter GPS horloge winactie >>
Lees meer over los laten van je kind >>
Meer jongenskleding inspiratie >>
Lees ook hoe jongens graag spelen >>
