Herken je dit? Dat kinderen net zo lang mama roepen totdat er een reactie komt. Als ik de tijd (energie en zin) heb om direct te reageren dan volgt er van mij vaak een, ja schat, wat is er? Ben ik bezig met de was, het eten of zit ik middenin een appje dan reageer ik pas na de tweede of derde ‘mama’ en klinkt dat zo: Jaahaa wat is er?!
Mijn kind stopt niet zolang ik (en alleen ik) reageer. Dus wanneer hij zo’n 10 keer ‘mamaaaaaaaaah’ heeft geschreeuwd kan ik wel eens uit mijn slof schieten en zeggen of snauwen dat hij even moet wachten, ik er zo aankom en bij voorkeur dat hij het zelf maar even moet oplossen. Bijvoorbeeld wanneer ik op de wc zit of mij aan het opmaken of aankleden ben. Ik heb soms echt even behoefte aan me-time zonder steeds in die als-jij-roept-zal-ik-alles-voor-je-doen-mama- modus, te zitten.
TIP: Gratis dagje uit met kinderen >>
Mama roepen
Vooral Ravi heeft hier last van en blijft doorgaan tot hij een (voor hem bevredigende) reactie ontvangt! Nou is het helemaal niet erg wanneer hij 3 of 4 keer per dag iets aan mij vraagt. Zoals: mama de wc rol is op, mama Bodhi heeft zich pijn gedaan, mama mag ik een beker melk of mama kan ik je ergens mee helpen. Dan mag hij best mama roepen. Maar Ravi zegt wel 864 keer op een dag mama. Niet alleen om iets te vragen, maar vaak ook omdat hij wil dat ik kijk. Mama, kijk, ik botste bijna tegen de trein aan (subway surf), mama kijk wat ik kan (de radslag in de woonkamer), mama, kijk, dit is een autovliegtuig, mama ik moet plassen, mama kijk wat Bodhi kan…. mamamamamamamamamama!
Ik heb echt de allerbeste bedoelingen en wil mijn kind met alle liefde van een ontbijtkoekje, de afstandsbediening of een lepel voorzien, maar OMG je bent 6! Ik hoef echt niet te weten dat je gaat plassen, dat je bijna je nek breekt op het kleed en dat je broer een scheet laat, laat staan dat ik (elk kwartier) wil weten hoe een autovliegtuig eruit ziet!
En het erge is dat als ik niet meteen kijk (meteen is binnen 2 sec.) dan is het: Mamaaaaaaaah je kijkt niet, je KIJKT NIET!! Dat resulteert in een boos kind met zijn armen over elkaar en een gezicht dat op onweer staat. En als ik dan wel kijk, maar in zijn ogen te kort. Bijvoorbeeld wanneer ik maar een halve radslag zie en daarna weer in mijn pan ga roeren. Dan is het ook niet goed en moet het helemaal opnieuw, van voor af aan, met 100% mama-focus!
Rustiger kind
Ravi is er ook heel goed in om mij een schuldgevoel aan te praten als ik niet meteen reageer. Ooooh nou ben ik het vergeten, dat is jou schuld! Jij luistert ook nooit, irritante mama! OK, gaat dat zo tegenwoordig?!
Bodhi is een heel ander kind en helemaal niet zo veeleisend. Ik moet zelfs lachen als ik hem een soort van koprol op het kleed zie doen en dan roept, mama kijk eens. In plaats van 10 keer mama roepen blijft hij net zo lang in positie tot ik kijk. Wellicht met zo’n aanwezige broer in huis ook niet het beste idee …
Als iemand tips voor mij heeft? Graag! Ik heb negeren al geprobeerd, helpt niet en ook de buren worden daar niet beter van. Aangezien met het aantal keer mama evenredig ook het volume omhoog gaat. Ik schreef in mijn blog over drukke kinderen ook al dat soms een klein seintje naar je kind kan helpen. Dat hij ziet dat je hem hoort, dat je hem opmerkt. Helpt soms, meestal niet… Wellicht kan ik het omdraaien en de hele dag Ravi roepen. Ravi ik moet plassen, Ravi kijk eens (ik peuter dan in mijn neus), Ravi, dit is toch mijn elleboog? Ik heb daar zeer, Ravi, ik heb me aan de cactus gepikt, Ravi, mijn telefoon is een beetje traag en bijna leeg, Ravi, RAAAAVVVIIIIIHHH!
Lees ook: Een mama kan niet ziek zijn >>
Lees meer: blogs van jongensmama’s >>
Blog: Mijn zoon is geen stoere jongen >>
