Sinds drie maanden heb ik een vriend, en ja, ik heb hem ontmoet via een datingsite, en nee, ik ben echt niet van plan om zoonlief nog een broertje of zusje te schenken. Ik ben dol op Joris en hij gelukkig ook op mij, maar wederom mama worden, is niet wat ik ambieer. Ik geniet nu met volle teugen van het moederschap en van mijn ‘vrije’weekenden. Het is een combinatie die mij gelukkig maakt, en dat lijkt mij belangrijker. Tenslotte is een gelukkige moeder ook een betere moeder voor haar kind. Meisjes plagen kusjes vragen
Lees ook: als papa en mama gaan scheiden >>
Nieuwe vriend voor mama
Joris wilde ‘mama’s nieuwe vriend’ direct ontmoeten. Ik vond dat in het begin nog geen goed idee, en heb hem ook duidelijk uitgelegd waarom. Ik wilde eerst wat meer zekerheid, en wanneer het goed voelt, en ik het idee kreeg dat het voor zeer lange duur is, mocht Joris hem ontmoeten. Nu is geduld bij Joris niet zijn sterkste eigenschap. Dus na een maand van veelvuldig vragen om een ontmoeting, heb ik ermee ingestemd. Ik ging dat weekend met Rob naar een feest, en Joris mocht logeren bij zijn opa.
Het leek mij beter om de eerste ontmoeting tussen de kleine heer en de grote heer kort te houden. Dus toen opa Joris op kwam halen, en Rob mij op kwam halen, hebben de heren even op de bank een kop koffie en glas appelsap gedronken. Rob was bloednerveus, want hij is zelf geen ouder en hij heeft ook weinig ervaring met kinderen. Daarnaast had hij uit mijn verhalen al wel begrepen dat Joris net wat anders is dan anderen…
Voorstellen
Die bewuste zaterdagochtend zat Joris op de bank, volledig verdiept in zijn Nintendo. Mijn vader (opa dus) zat in de zetel te genieten van zijn koffie en daar ging de deurbel. Ik ging open doen en zag een volwassen man, met een zeer wit en gespannen koppie voor mijn deur staan. Ik gaf Rob een kus en na een klein kneepje in zijn arm ter geruststelling, liepen we samen de woonkamer in. Daar aangekomen stelde ik Joris en Rob aan elkaar voor.
Joris zat compleet in zijn spel, maar wist zich voor 1 seconde los te rukken en gaf Rob een hand. Rob ging daarna ook op de bank zitten en terwijl ik koffie voor hem haalde, hoorde ik hem vragen wat voor spel Joris aan het spelen was. Hij kreeg antwoord…. maar op zo’n manier dat het meteen duidelijk was, dat meneer niet gestoord wenst te worden tijdens zijn spel. Ik liet het maar even zo, het was en is aan Joris zelf hoe hij hiermee om wil gaan, en dat is gelukkig ook Rob zijn insteek.
Terwijl de volwassenen aan het bijpraten waren, zag ik Joris met enige regelmaat stiekem tussen zijn wimpers door naar Rob kijken, maar verder zocht hij geen contact. Ik moest er zachtjes om glimlachen. Maar wat schetste mijn verbazing? Toen Joris in de gaten kreeg dat Rob zich wat meer ontspande -er kwam weer wat meer kleur op zijn wangen en zijn schouders kwamen weer wat lager- moest ook hij glimlachen. Zou hij nu bewust Rob met rust gelaten hebben, omdat hij door had dat hij zo nerveus was? Mijn kleine man wordt met de dag slimmer, trotse mama ben ik!
Om het weekend
Inmiddels zijn wij een aantal maanden verder en is het contact tussen Rob en Joris prima. Om het weekend zijn wij met zijn drietjes en dat bevalt goed. Afgelopen weekend waren we na een dagje Duinrell op weg naar de Mac. Geen betere afsluiter van een leuke dag volgens de jonge man. En hij had het zeker verdiend, want die dag had Joris twee grote stappen gemaakt, hij had én zijn angst voor snelheid én het loslaten van controle een beetje overwonnen. Hij was namelijk van de grote glijbaan geweest (JA alleen, nadat hij eerst een paar keer met mij en Rob gegleden had) en in de kikkerachtbaan. In de auto hadden wij Slam FM opstaan en wij beseften niet dat er in dit nummer nogal grove Engelse taal werd geuit. Joris had dit echter wel door en zei ineens als een wijze oude man vanaf de achterbank; ‘Zo, wat is dát nu voor een taal?’ Rob en ik schoten in de lach om deze wijsheid en reden glimlachend door naar de Mac.
Meisjes plagen kusjes vragen
Die dag had ik kennelijk zin om Rob een beetje te plagen, en hij ging hier goed op in. Op een bepaald moment plaatste hij een plagende opmerking over mijn leeftijd. En dat…. moet je bij mij dus niet doen. Ik was niet boos of kwaad, maar wel lichtelijk geïrriteerd, en dus werd het plaag niveau iets hoger opgeschroefd. En dat konden beide heren merken. Ook al was mijn irritatie meer gespeeld, Joris wist niet zo goed wat hij hiermee moest aanvangen.
Tijdens het eten keek hij daarom Rob recht in zijn ogen aan en zei streng maar toch ook licht geëmotioneerd; ‘Rob dat moet je niet meer doen bij mama, want dan gaat ze uiteindelijk bij jou weg.’ Ik schrok hier van, want het betekende twee belangrijke dingen! Ten eerste had Joris Rob dus duidelijk geaccepteerd en liet dat op deze ietwat omslachtige manier merken. En ten tweede wilde hij niet dat Rob uit ons leven zou verdwijnen en was er angst voor nog een scheiding aanwezig. Hierop heb ik hem onmiddellijk een dikke knuffel gegeven en uitgelegd dat het plagen wat wij deden een spel was, geen echte boosheid. Zoals het spreekwoord zegt: Meisjes plagen kusjes vragen….
Lees meer blogs van jongensmama’s op Boyslabel >>
