Over vier dagen stappen Joris en ik in het vliegtuig naar Rome. Na een redelijk dramatische cruise, waarvoor ik gelukkig een geldbedrag retour ontvangen heb, heb ik genoeg bij elkaar kunnen sparen om een vijf-daagse reis naar Rome te boeken. Deze reis was bedoeld voor ons drietjes, ik, Joris en oma Jetje.
Oma Jetje kreeg deze reis cadeau van ons voor haar 70ste verjaardag in januari j.l. En zowel oma als kleinkind waren hier super enthousiast over. Helaas is er 8 weken terug een kink in de kabel gekomen. Mijn lieve moeder en geweldige oma heeft kanker…
Haar huisarts heeft haar twee volle weken thuis op de bank laten liggen, met vreselijke pijnen aan haar rug, totdat zij daadwerkelijk geen gevoel meer had in haar benen en dus ook uitvalverschijnselen had. Een andere huisarts heeft haar toen direct laten opnemen in het ziekenhuis.
Meer tips voor reizen met kinderen >>
Een strijd
Het ziekenhuis kwam al snel met de slechte boodschap dat het borstkanker was met uitzaaiingen en dat zij met spoed door een neuroloog geopereerd moest worden aan de tumoren op haar ruggenwervel voordat zij volledig verlamd zou raken. De operatie verliep gelukkig goed en het gevoel in haar benen kwam terug. Maar door de kanker genas haar rugwond maar niet. Zij zou eigenlijk na 10 dagen herstel aan chemo en bestraling moeten beginnen, maar door het gebrek aan aanmaak van eiwitten is de wond pas sinds deze week dicht aan het gaan. En de kanker bleek ook nog een redelijk agressieve vorm te zijn, triple negatief. Voor de operatie hoopten de artsen nog op een andere vorm van borstkanker die met hormoontherapie te behandelen zou zijn.
Klap na klap kregen wij te verwerken. In 8 weken tijd is mijn moeder van een levenslustige, mooie, statige en lieve dame veranderd in een stille, magere vrouw. Lopen achter een rollator gaat moeizaam en houdt ze max. 10 minuten vol. Ze had veel pijn, pijnstillers werkten nauwelijks en ze kon door de morfine en eiwitshakes nauwelijks iets eten.
Joris vatte al dit nieuws opvallend rustig op. Joris heeft met maar weinig mensen een echte band, maar zijn oma Jetje is hem heilig. Oma Jetje begrijpt hem volledig en dat is te merken wanneer die twee bij elkaar zijn. Ze hebben vaak de grootste lol, en wat ze ook van hem vraagt, hij doet het direct.
Slecht nieuws
Toen ik hem het slechte nieuws vertelde, was zijn reactie: “ik ben al twee opa’s verloren, waarvan één aan kanker, dat is gewoon het leven mama, dat is the circle of live.” Ik was met stomheid geslagen en gaf aan dat hij gelijk had, maar dat je dan nog mag huilen of je emoties mag tonen wanneer iemand ernstig ziek is…. Hij knikte alleen zijn hoofd ter bevestiging.
Joris heeft vrijwel geen traan gelaten. Alleen toen ik aangaf dat de kans er in zit, dat de reis naar Rome misschien niet door kan gaan, toen had hij het even kwaad. En toen zijn oma Jetje zei, ondanks dat zij zich sterk probeerde te houden tijdens ons bezoek, dat ze het jammer vond dat ze niet mee kon gaan, maar dat zij echt wilde dat wij wel gingen. Toen huilde grootmoeder en kleinzoon samen.
Ook al merk je zelden aan Joris dat hij asperger heeft, kennelijk werkt zijn brein toch echt anders, en gaat hij anders met zijn emoties om. Ik vermoed dat Joris enkel zijn tranen echt laat gaan, wanneer de persoon in kwestie daadwerkelijk het aardse leven verlaat…
Vechtlust
In de weken daarna volgenden vele, lange autoritjes naar het ziekenhuis en vele telefoontjes naar familie, haar man en haar vrienden. En toen besloot mama dat zij haar behandelingen niet in Nederland wilde ondergaan, maar dat ze naar haar vaderland terug wil voor chemo en bestralingen. Wij hebben natuurlijk haar wens gerespecteerd en op dit moment wordt mijn moeder per ambulance vervoerd naar België. Daar wacht een team vol oncologen en haar zussen en andere dochter (mijn zusje) haar op bij aankomst. Het organiseren van het vervoer en de overdracht van haar medische dossier ging niet zonder slag of stoot, maar samen met haar man is het ons wel gelukt.
Zodra ze te horen kreeg dat zij naar België kon, en haar pijnmedicatie was aangepast deze week, kwam haar vechtlust en eetlust weer terug. Ze beloofde mij aan de telefoon dat zij weer zou gaan lopen. Ik hoop het zo voor haar, en voor ons. Ik hoop toch zo dat er een engel met haar meereist deze hele reis en dat die engel haar nog een mooie tijd gunt hier op aarde. Want ik ben zo bang voor wat die chemo met haar gaat doen. Ze staat met haar zwakke conditie al 10-0 achter…
Reis naar Rome
Eigenlijk wilde ik de reis naar Rome annuleren, maar oma Jetje zei de eerste dag in het ziekenhuis al onmiddellijk dat Joris en ik naar Rome moesten gaan. Wij moesten haar ogen en oren zijn in die mooie stad vol geschiedenis en haar veel foto’s opsturen. Dus hebben wij enkel haar ticket geannuleerd, en stappen wij met z’n twee op het vliegtuig. Met gemengde gevoelens gaan wij alle imposante gebouwen van Rome bekijken en zullen wij vele foto’s voor haar maken. En natuurlijk zullen we in de vele kerken daar vele, vele kaarsjes voor haar branden.
Lees ook: Oma is ziek >>
