Zondagochtend. Het ontbijt. Het is zo’n moment. Zo’n moment waar ik 10 jaar geleden nog geen flauw benul van het bestaan van had. Sterker nog, in mijn stoutste dromen had ik me er geen voorstelling van kunnen maken. Ik was toen zwanger van jongen nr. 1; best leuk vonden we. Inmiddels ben ik moeder van 3 zoons … Een echte jongensmoeder dus!
Handig: Zoons, een handleiding voor moeders >>
Jongensmoeder zijn
Dat nr. 2 en nr. 3 óók testosteron zouden worden en dat ik een paar jaar later later definitief voor de rest van mijn leven als jóngensmoeder betiteld zou worden, was werkelijk geen moment in mij opgekomen…
Dus… zondagochtend. Zóndag, je weet wel, dat woord dat vroeger een soort van ‘rúst’ met zich mee bracht? Uitslapen, stilte, even geen werk, kopje koffie, krantje misschien? Tja, dat zit er niet in als moeder van 3 zoons!
Lees meer: blogs van jongensmama’s >>
Wham!
Een kussen vliegt door de keuken. Ik kan nog net op tijd wegduiken. Een oerkreet “woaaahhh” volgt er achter aan. Mijn jongste van 5 hangt onderste boven aan een arm van zijn vader. De middelste probeert in zijn vaders lichaam te klimmen via de andere arm, alsof we in het oerwoud gaan ontbijten en in het topje van de boom zijn ontbijt hangt. De oudste is te groot om in deze boom te klimmen maar staat fanatiek in boxhouding te springen en probeert zoveel mogelijk de buik van zijn vader te raken.
De kleinste probeert inmiddels aan de andere kant aan te vallen, dan via de rug, rent snel een rondje door de keuken en beukt uiteindelijk weer zo hard als hij kan tegen zijn vader op. Natuurlijk de hele tijd gepaard met alle mogelijke oerkreten die je je maar voorstellen kunt. Ze schreeuwen, ze stompen, ze vallen, ze klimmen… De energie is oneindig. Ze schreeuwen, ze lachen, ze gillen en ze beuken nog even door.
Moeder van 3 zoons
Ik zit alleen aan de ontbijttafel. Ik kijk en ik wacht. Mijn wenkbrauwen licht omhoog. Tja, het is echt geen verbazing meer hoor. Caspar (mijn man) heeft jaren geleden al geprobeerd om uit te leggen dat-dit-normaal-is, zoals hij het noemt. Dat-dat-er-nou-eenmaal-bijhoort. “Begrijp je dat dan niet?” “Nee. Sorry.” Beuken? Ja een beetje stoeien, vind ik af en toe ook best leuk hoor. Maar zóó vaak, zóó veel, zóó hard en zóó veel onophoudelijke energie, de héle dag door? NEE! Ik hou van rustig aan de tafel zitten! “Kom jongens zullen we wat tekenen, wat knutselen?” “Ja, oké mam, stráks!” eerst nog even de keuken (en papa) kort en klein slaan…. En ik wacht dus. Op dat ándere moment. Dat moment dat geheid óók gaat komen. Vroeg of laat. Hét moment dat het mis gaat… Het moment van huilen, boos zijn en ruzie.
Vreselijk
Mijn zondagochtend dus. Vreselijk, ik begrijp het niet. Ik doe echt wel mijn best hoor. Maar altijd maar vechten, stoeien, beuken met als eindresultaat ruzie en huilen, het zit gewoon niet in mijn systeem.
En dan zijn ze een nachtje logeren.
Zondagochtend; stilte, rust, uitslapen, kopje koffie, krantje misschien?
Jee wat is het stil in huis. Ik kan aan de ontbijttafel rustig gaan zitten, maar ik loop een beetje rond. Ik moet iets doen. Het is zo stil in huis, zou het goed gaan met de jongens? Tuurlijk. Weet ik wel, zij hebben het hartstikke naar hun zin bij opa en oma.
En ik? Ja, ik toch ook! Lekker rustig, lekker stil. Toch? Daar hou ik toch zo van?
Maar getver wat is het stil in huis. Even een krantje lezen? Hmm, nee, het is te stil. Ik ga maar alvast douchen. Ik heb nu al zin om ze vanavond weer te zien…
Ben jij ook een moeder van 3 zoons? Wat is jouw ervaring als jongensmoeder? Leuk als je dat wilt delen met mij!
