Ik lig in mijn tuin in de hangmat te zweten (34 graden) en tegelijk deze blog te typen. Bodhi (4) kijkt op zijn tablet naar filmpjes van een gekleide Elsa die spaghetti maakt en hiermee knoeit. Bodhi ligt in een scheur en houdt mij op de hoogte van de verhaallijn. Ineens hoor ik: “Mam, ik wil True kijken”. Ik sta op, nou ja, ik hijs me uit de hangmatdie aanmijn billen blijft plakken en loop naar de tv. Ik doe de tv en ‘het kastje’ aan en zet True op. Bodhi draait zich om naar de tv en kijkt verder waar hij gisteren was gebleven. Bij het versgeperste zazuzi sap van Bartlebey. on demand kids
Lees ook: De hele dag Mama roepen >>
Onze kinderen groeien op met het idee dat ze alles kunnen kijken wat ze willen, wanneer ze willen en waar ze dat willen. Thuis op de bank, maar ook in de tent, op de wc of in een restaurant. Want het excuus dat er geen internet is, achterin de tuin, op de camping in Kroatië of in die afgelegen berghut in Oostenrijk, geldt niet meer. Je download namelijk met een klein gemak je favoriete films en programma’s gewoon van te voren. Geen enkel excuus meer! En is de tv bezet door grote broer Ravi, dan pakt Bodhi ‘zijn’ tablet. Is de batterij leeg, dan mag hij even op mama’s telefoon.
On demand houdt in dat men op eigen verzoek informatie kan verkrijgen op het moment dat men dat wenst, via het kanaal dat men wenst.
Vroeger
Ik verheugde mij vroeger elke vrijdag- en zaterdagavond op de ochtend erna. De ochtend dat we, mijn broertje en ik, in onze pyjama’s, terwijl onze ouders nog sliepen, Telekids mochten kijken. En oh wat werd ik gelukkig wanneer er één aflevering van My Little Pony opkwam. En wat baalde ik wanneer er een dubbele aflevering Transformers voorbij kwam. Niets ‘on demand’ we keken wat erop tv was. En daar deden we het mee. We keken keer op keer de videoband van Dombo of Mary Poppins. En smolten elke vrijdagavond precies om 20:00 uur weg bij dokter Jan van Medisch Centrum West. Met chips,één glaasje cola en een dekentjeover onze benen.
Alles ‘on demand’
Maar in deze blog gaat het mij niet alleen om het kijken ‘on demand’. Mijn kinderen zijn nog ‘jong’ en trappen nog net in het “we hebben hier geen internet” verhaal. Daarbij vind ik niet dat ze altijd en overal alles moeten kunnen kijken. Maar toch merk ik dat mijn kinderen alles ‘on demand’ denken te kunnen. En dat ik daar gewoon aan meewerk!
Ik wil NU!
Wanneer Ravi een YouTube filmpje kijkt, over twee handendie met een lijmpistool een automatische lucifer-aansteker maken, dan wil hij dat NU meteen ook maken. Nu vind ik het leuk dat mijn zoon geïnspireerd raakt door een technisch filmpje en denkt dit zelf ook te kunnen maken. Maar a) moet dat NU? En b) jij (6 jaar) wil met een lijmpistool een automatische lucifer-aansteker maken? En dan nog c) als ik het al goed vind dat mijn zesjarige iets levensgevaarlijks gaat maken. Ik heb die spullen niet in huis…
Ze denken dat alles kan, altijd en overal. Dat ik knipper met mijn ogen en Pieter Post op de stoep staat met scheerschuim, lenzenvloeistof, kleurstof, glitters en hobbylijm. Want; “Ik wil NU slijm maken!”
Mijn eigen schuld!
En het gekke is, vind ik wel, dat ik er vaak nog in mee ga ook! Ik stond net toch op om True op te zettenop Netflix, terwijl ik mijn zin nog niet eenshad afgeschreven. Omdat Bodhi dit wilde. Ik zette wel meteen even een kopje koffie en ging plassen, dus maakte van deze nood een deugd 😉
Ze speelden laatst bij een vriendje met zijn auto’s. Één auto sprong eruit en deze zeldzame (blijkt achteraf) Cars auto, wilden ze, vertelden ze me meteen op de terugweg in de auto, ook hebben. Vandaag nog! Ik probeer met man en macht uit te leggen dat dit natuurlijk niet kan en ook helemaal niet nu mag. Dat ze hem wel voor hun verjaardag mogen vragen of aan Sinterklaas. Dan begint er een stemmetje in mijn hoofd te praten, “ze zijn wel heel lief geweest vandaag, wat kost zo’n autootje nou, als ze daar nou blij van worden, stil ook wel misschien…” Dus ik draai mijn auto de parkeerplaats van de ToyChamp op en we gaan in deze XXL winkel op zoek naar twee, door mijn jongens zo graag gewilde, Cars autootjes.
We vinden 99 Cars autootjes, maar je raadt het al, deze niet. Met twee teleurgestelde kinderen rijd ik naar huis. “Je kunt hem toch op je telefoon kopen mama” zegt Ravi vanaf de achterbank. Thuis ga ik op zoek en online blijkt hij ook online niet te koop. Hmmmm.. Ik struin Marktplaats af en een dik uur of meer later heb ik op Marktplaats twee van deze super speciale (why?) Cars autootjes op de kop weten te tikken voor een paar cent. Nu maar afwachten wanneer ze komen gaf ik aan. Maar mijn on demand kids vonden het toch lastig te begrijpen dat deze autootjes er niet dezelfde avond, wellicht morgen, al waren… De eerste kwam 2 dagen later en de tweede viel na 4 dagen op de mat. U vraagt, wij draaien! Ja ik draai door dus!! Knettergek lijk ik wel…
Onze on demand kids
Nu hoop ik dat ik niet de enige ben die zich een beetje zorgen maakt om onze on demand kids. Om het feit dat onze kinderen opgroeien in een wereld die haaks staat op onze eigen jeugd. Waarin we buiten speelden en geen weet hadden van wat er allemaal mogelijk was. Waarin we geen idee hadden wat onze ouders deden, omdat we niet op Instagram mee konden kijken. En waarin we niet wisten dat er in China nog een derde en vierde versie van de, door mij graag gewilde pop, was. Waarin we 1 keer per kwartaal naast onze moeder op de bank zaten, al bladerend in het grote dikke Otto boek. Omdat we 1 pyjama en 1 setje kleding mochten uitzoeken. Die vervolgens echt wel een dikke week of meer op zich lieten wachten.
Nee, ik denk niet dat vroeger alles beter was en nee, ik kan de wereld niet veranderen. Ik zie zeker voordelen, voordelen waar ik zelf natuurlijk ook gebruik van maak. Ik ben gewoon een bezorgde moeder die zich afvraagt hoe ik mijn kinderen moet opvoeden in deze generatie. Alle tips zijn welkom, laat je reactie achter op Facebook!
Meer jongenskleding inspiratie >>
Kijk hier voor leuke jongensjassen >>
