Ik zou zeggen; volg als eerste zijn spoor… Thiemo zit in de tweede klas van de middelbare school en begint typisch pubergedrag te laten zien. Zijn puberbrein ontwikkelt zich erop los. Hij laat namelijk een spoor achter van schoenen, tassen, kleding, ontbijt en lunch. Opruimen blijkt moeilijk en als je er iets van zegt of het vriendelijk vraagt, is het antwoord standaard: “jaahaaa, dat doe ik straks…”
Zoons, een handleiding voor moeders >>
Pubers
Vervolgens breek ik mijn nek bijna over zijn schoenen. Kan ik geen boterham smeren zonder eerst het aanrecht leeg te maken waar hij een ei heeft gebakken met alle gevolgen van dien. En is de vloer van zijn kamer een verzamelplaats voor kleding zodat ik daar met allerlei acrobatische toeren mij een weg door moet banen.
Hoe moeilijk kan het zijn denk je dan? Maar het is alsof je tegen een muur praat, of hij is Oost-Indisch doof, of hij heeft ‘oortjes’ in en dan komt de ‘boodschap’ vaak niet over. Discussies levert het ook al niet meer op, want hij zondert zich steeds meer af. Natuurlijk gun ik hem zijn privacy en wil ik ook niet altijd weten wat hij op zijn iPad bekijkt of met wie hij zijn FaceTime gesprekken voert, maar lastig vind ik het wel. Hij gaat meer en meer zijn eigen weg en dat is goed voor zijn ontwikkeling en zelfstandigheid, maar ik moet er erg aan wennen.
Puberbrein…
Bepaalde zaken zijn hier ook minder vanzelfsprekend omdat we in een dorp wonen en het nog aardig overzichtelijk is. Maar als ik hem dan hoor praten over; “oh dan ga ik wel met de trein en dan kijk ik wel hoe ik terugreis, er gaat vast wel een bus…” Dan moet ik slikken, omdat hij in zijn koppie al veel verder is dan zijn lichaamslengte doet vermoeden…
Hij heeft op school iPadonderwijs en ook nog enkele boeken daarbij, maar de iPad blijft altijd de discussie. Want het is altijd makkelijk om te zeggen dat je voor school bezig bent… De iPad is inmiddels zijn leven zo lijkt het, want alles wordt eraan toevertrouwd. En daar ben je dus heel wat uren per dag zoet mee.
Om herkenning te vinden heb ik het boek ‘Puber brein binnenstebuiten’ gekocht. Maar voordat ik er ook maar één bladzijde in had gelezen, had Thiemo het zelf al ‘doorgenomen’. Om vervolgens met een grote glimlach op zijn gezicht te vertellen dat hij er echt niets aan kan doen. “het is allemaal zo in de hersenen bepaald mam, het is een fase en die moeten we ‘gewoon’ door…”
Voorlopig hou ik me maar aan die gedachte vast.
Lees ook: 10x typisch jongensgedrag >>
Lees meer: blogs van jongensmama’s >>
Blog: Mijn zoon is geen stoere jongen >>
Lees ook: typisch meisjesgedrag >>
