‘Mama & papa, wij zijn de allerbeste vriendjes hè?’ Met een gelukzalige blik kijkt Boaz ons aan en slaat zijn kleine armpjes stevig om ons heen. Wat een kostbaar moment en wat zou ik graag willen dat hij voorlopig nog zo’n heerlijke, lieve kleine knuffelbeer blijft. Terwijl Boaz lekker tegen ons aan ligt bedenk ik me dat het nog maar zo kort geleden is dat hij geboren werd; een klein, lief mannetje, helemaal afhankelijk van onze zorg.
Nu is hij bijna 4 jaar oud en al ruim 1 meter groot. De zin “mama, dat wil ik zelf doen” is één van de meest gehoorde zinnen hier in huis. Nog steeds is hij heel lief en gelukkig knuffelt hij graag maar of ik nu wil of niet; het loslaten is echt begonnen. Dit begon natuurlijk al vanaf het moment dat hij naar de peuterspeelzaal ging en nu hij bijna naar school gaat ontkom ik er helemaal niet meer aan helaas… Soms zou ik zo graag willen dat het allemaal een beetje langzamer zou gaan, dat er wat meer opbouw zou zitten in zijn afhankelijkheid.
Zeg nou zelf
In vier jaar tijd van een hulpeloze baby naar een zelfstandige (alleswetende) kleuter is toch veel te snel? Voor mij als moeder dan… Boaz lijkt er weinig problemen mee te hebben en eerder zelfs te genieten van zijn reuzestappen richting de grote mensen wereld. Hij vraagt wekelijks wanneer hij naar de basisschool mag, maakt zijn eerste vriendjes, kan al steeds meer dagelijkse activiteiten echt zelf doen en ja hoor om het nog gemakkelijker te maken; hij heeft ook een eigen mening. Inmiddels zijn de eerste kleren welke met zorg door mama waren uitgezocht al afgekeurd en kiest hij zelf graag zijn kleur beker uit voor bij het ontbijt.
Natuurlijk, stiekem geniet mama hier ook enorm van en ben ik heel trots op hem. Ik weet dat het heel gezond is dat hij zich zo ontwikkeld en ben ik er vooral dankbaar voor! Maar toch, heel af en toe schiet het echt wel door mijn hoofd; oh boy please, slow down… Oh, en dit liedje van Nichole Norderman past daar perfect bij…
