Ik kan me van vroeger herinneren dat ik veel speelafspraakjes had. Ik ging vaak bij vriendjes en vriendinnetjes ging spelen en vaak kwamen vriendjes en vriendinnetjes ook bij mij spelen. Dit was iets minder vaak, omdat ik verder van school woonde en dus was dat wat meer geregel voor de ouders. Maar toch, ik had vaak iemand te spelen en ik was ook vaak bij iemand spelen. Gewoon gezellig gelijk uit school.
Lees ook: Een mama kan niet ziek zijn >>
Lees meer: blogs van jongensmama’s >>
Speelafspraakjes
Ik heb er de leukste herinneringen aan, dus vanaf dat Sam en zijn zus naar school gaan hebben we vaak vriendjes en vriendinnetjes uitgenodigd te komen spelen. Hier in Frankrijk is het wel meer geregel, omdat veel kinderen met de ‘car’ -de bus- naar school gaan en ik dus weinig ouders spreek en ook omdat de kinderen pas laat thuis zijn. Toch komen kinderen hier altijd spelen, vooral in de vakanties, op woensdagmiddag of in het weekend.
Altijd bij ons thuis spelen
Iedereen die hier ooit gespeeld heeft komt graag terug en mijn kinderen komen vaak thuis met een lijstje van kinderen die ze graag uit willen nodigen. Al vanaf het eerste jaar dat we kinderen uitnodigen om te komen spelen valt het me op dat mijn kinderen veel minder uitgenodigd worden bij anderen. Allerlei reden zijn door mijn hoofd gegaan: van dat het misschien niet Frans is ergens te gaan spelen tot de gedachte dat mijn kinderen misschien wel minder geliefd waren. Dat laatste heb ik snel weg kunnen strepen, maar het eerste punt zou best eens waar kunnen zijn. Sam zijn zus wordt heel soms ergens eens uitgenodigd en Sam wordt bijna alleen maar voor verjaardagsfeestjes uitgenodigd.
Nooit een uurtje spelen…
Zo heel langzaam begint daar verandering in te komen. Soms wordt hij mee naar het zwembad of de bioscoop gevraagd, maar gewoon een paar uurtjes spelen? Nee, nooit eigenlijk. En hij wil het zo graag. Vaak vraagt hij mij of hij niet bij die en die mag gaan spelen en dan moet ik antwoorden dat we onszelf niet zomaar uit kunnen nodigen en al helemaal niet hier in Frankrijk, waar mensen veel minder amicaal omgaan met mensen die geen directe vrienden en familie zijn. Ik heb trouwens ook niet het idee dat andere kinderen bij elkaar gaan spelen. Mensen doen vooral dingen ‘en famille’ (met de familie) in het weekend.
Het is en blijft apart, want zodra wij vriendjes uitnodigen dan reageren de ouders toch altijd met een enthousiasme! ‘Ja! Leuk hij komt heel erg graag!’. Het wordt dus erg leuk gevonden, blijkbaar bestaan er geen scrupules en ook geen ongeschreven regels dat je dan ook iemand terug uit moet nodigen. Erg jammer voor Sam die zo graag ook eens uitgenodigd wil worden.
Hoe regelen jullie dat met speelafspraakjes?
Blog: Mijn zoon is geen stoere jongen >>
Lees ook: kritiek op opvoeding kinderen van vrienden >>
