De jongens smullen van hun tosti’s. Het is vrijdagmiddag en we zitten buiten te eten. Opeens haalt mijn zoon iets uit zijn mond en houdt het triomfantelijk omhoog. Met ogen die glimmen van trots roept hij opgewonden ‘kijk! kijk dan! Mijn tand is eruit!’
Lees ook: kind met probleemgebit >>
Tand eruit
Daar tussen zijn vingers zie ik zijn kleine tandje blinken. Met zijn tong voelt mijn zoon aan het gat in zijn mond. ‘Het voelt gek mama’ zegt hij. Zijn kleine broertje zit met grote ogen toe te kijken, verwonderd over wat hier dan nu toch weer gebeurt. ‘Gaan we dan nu taart kopen?’ vraagt mijn zoon en zijn ogen lichten op van enthousiasme. Er moet dus taart komen, maar het is vrijdagmiddag en we staan op het punt om met vriendjes naar de speeltuin te gaan. Even is mijn zoon teleurgesteld, maar als hij zijn vriendjes ziet is hij de taart vergeten. Ik niet. Koortsachtig bedenk ik me die middag hoe we dit moeten oplossen.
Aan het eind van een leuke speelmiddag hebben we toch nog even tijd en fietsen we snel langs de bakker om daar het laatste aardbeientaartje weg te halen. ‘Ik lust geen aardbeien’ zeurt mijn oudste zoon. ‘Ik wil een andere taart!!!’ stampvoet mijn jongste. ‘Die is er niet’ snauw ik terwijl ik naar de kassa loop. Eenmaal aan tafel met een stuk taart voor hun neus trekken de jongens een vies gezicht. De veel te dure taart van de bakker is geen succes. Ik zie waterige oogjes en hun zeurende stemmen snerpen door de buitenlucht. Mijn plan is totaal mislukt en het moment verpest.
Wachten op de Tandenfee
’s Avonds ligt mijn zoon opgerold onder in zijn bed, ver weg van zijn kussen. Daaronder ligt zijn tand te wachten op de tandenfee. Het houdt mijn zoon de hele nacht wakker. De volgende ochtend komt hij, veel te vroeg, bedeesd mijn kamer in. Stilletjes staat hij naast mijn bed. Dan vraagt hij of ik samen met hem onder zijn kussen wil kijken. Hij knijpt in mijn hand als we naar zijn kamer lopen. Ik til zijn kussen op en we zien dat zijn tandje plaats heeft gemaakt voor een muntje. Opeens verandert mijn zoon weer in een grote, stoere jongen en trots stopt hij het muntje in zijn spaarpot.
Een week later zitten we weer een broodje te eten op vrijdagmiddag. Mijn zoon vertelt honderd uit over zijn ochtend op school. Dan valt mijn oog op de grote opening in zijn mond. ‘Niet slikken!’ schreeuw ik uit. Ik spring van mijn stoel en ren naar mijn zoon. Die zit doodstil en met zijn ogen wijd opengesperd af te wachten op wat er komen gaat. Met mijn vingers haal ik de vermalen inhoud uit zijn mond. ‘Wat doe je?’ vraagt hij verbaasd.
Oeps, tanddoorgeslikt
Mijn jongste zoon gilt het uit van pret. ‘Gekke mama’ hikt hij. Ik pluis de inhoud uit de mond van mijn zoon na. En daarna nog een keer en nog een keer. ‘Doe je mond nog eens open’ beveel ik hem. Een gapend gat staart me aan. Dan begint het bij mijn zoon te dagen en hij voelt met zijn vinger in zijn mond. ‘Is mijn tweede tand er ook uit?’ vraagt hij en zijn ogen beginnen te glinsteren. ‘Maar waar is. . . ‘ hij maakt zijn zin niet af en begint keihard te lachen. ‘Nu moet je in mijn poep zoeken!!’. En ik weet dat ik het nog ga doen ook. . . .
Dus sta ik de volgende ochtend met een stokje in een flinke drol te roeren. Ik ga bijna over mijn nek, maar doe het toch. Mijn zoon kan niet geloven dat ik dit doe en giert het uit ’mama roert in de poep!’. Wat een lol hebben mijn kleine mannen om hun gekke mama. Maar de tand heb ik er niet mee gevonden.
De volgende dag breng ik de jongens naar hun vader. Ik geef hem de opdracht om de tand te zoeken, maar hij kijkt me aan alsof ik compleet gek ben geworden. ‘Ik ga toch zeker niet in zijn poep kijken?’ zegt hij verontwaardigd en ik weet dat ik de strijd verloren heb.
Mijn mooie, speciaal voor deze gelegenheid aangeschafte doosje, zal niet het complete gebit van mijn zoon gaan bevatten. Dan bedenk ik me hoe vaak ik in dit doosje zal kijken en glimlach. . . .
Liefs,
Laura
