Zwemles: het is iets waar elke ouder mee te maken krijgt. Want net als fietsen is zwemmen iets dat kinderen wel echt moeten leren. Bij ouders die ik om me heen hoor praten over zwemles overheerst toch wel dat het verre van een hobby is. Irritatiepunt met stip op 1 is dat het veel en veelte warm is. Gevolgd door gehaast en gestress om alles rondgebreid te krijgen met eten, broertjes / zusjes etc. En natuurlijk maar hopen dat je kind het leuk vindt.
Lees ook; Het leed dat zwemles heet
Wij mochten nu ook voor het eerst. Daniël is bijna 5 en ja hoor de opgegeven wachtlijst van 11 tot 12 maanden klopt perfect. Van de week werden we gebeld of hij vrijdag kan beginnen. Euh, even denken, lukt dat allemaal? Ja hoor doe maar.
Een waterratje
En dan natuurlijk benieuwd: hoe gaat Daniël het vinden? We hebben wel geprobeerd om hem vertrouwd te maken met water. Allereerst ben ik als baby en peuter bijna wekelijks met hem gaan ouder-kind zwemmen. En daarnaast zijn we ook regelmatig met hem gaan recreatief zwemmen of in de zomer lekker in de tuin in het zwembad waarin hij als peuter net aan kon staan.
Nou is recreatief zwemmen wel iets anders dan verplichte zwemles. Maar angst voor het water waren we sowieso niet bang voor. Dat zat wel goed met onze waterrat. Maar ja het hele concept zwemles is natuurlijk wel iets nieuws.
Enthousiast vertel ik Daniël als ik hem ophaal dat hij vrijdag mag beginnen met echte zwemles voor zijn A-diploma. Zijn reactie: “Oh” tijdje stil. “maar dat wil ik niet.”
Naar zwemles
Het was al snel duidelijk: hij vond het spannend en was bang voor het onbekende. Een onbekende juf, onbekende kinderen, onbekende les. Heel slim hebben wij in de welkomstmail van het zwembad een filmpje ontvangen om te zien hoe het in een zwemles eraan toegaat. En dat werkt. Het 2,5 minuut durende filmpje heeft hij die avond denk ik 20 keer gekeken. Nog steeds had hij eigenlijk geen zin maar het was geen harde weerstand meer.
En toen was het vrijdag, hele schoolweek erop, maar toch: we gaan zwemmen. Onderweg van school naar huis: “maar mama: ik heb echt geen zin om te zwemmen.” “Dat weet ik jochie maar we gaan het wel proberen. Je vind het vast leuk.”
Onderweg naar het zwembad tegen zijn zusje. “Noëlle ik ga zwemmen, op echte zwemles.” Daar begin het enthousiasme al. En dan gaat eindelijk de deur open en mogen ze naar het zwembad. Vertrouwd loopt hij langs het zwembad waar hij als baby en peuter al zo vaak heeft gespetterd. En dan wordt zijn naam genoemd en krijgt hij zijn polsbandje. Snel loopt hij naar voren en schuift aan bij de andere kinderen. Elke paar seconden kijkt hij nog even om of ik wel kijk en zwaait. Maar wat me vooral opvalt is dat heerlijke blije koppie. Ik weet: hij is in zijn hum.
Na een kleine 10 minuten wissel ik de warme zwembad ruimte om voor het restaurant waar alle ouders via een scherm mee kunnen kijken met de zwemles. Was ook wel nodig want ik was veel bezig met Noëlle in bedwang houden die maar niet begreep waarom zij het zwembad niet in mocht 😊.
Zwemles jeej of neej…
5 minuten voor aanvang keren we weer terug waar een blije Daniël het zwembad uit komt gelopen. “Heb je me gezien mama?” “Jazeker, ik zag je met een matje en onder water.” “Ja dat ging goed. Maar ik kon niet helemaal naar de bodem om de ringetjes te pakken en op mijn rug blijven drijven vond ik ook nog moeilijk. ”Dat geeft niet Daniël, gewoon blijven oefenen, komt vanzelf. Maar vond je het leuk?” “JAAAAAA, gaan we de volgende vrijdag weer?” Dat doen we, plus ongeveer de 50 vrijdagen erna ofzo. Of ik het zwembad dan nog zo leuk vind op vrijdagmiddag zien we dan wel. Maar zijn enthousiasme verveelt nooit. Onze waterrat komt er wel. En zwemles jeej of neej? Bij mij een jeej!
