Een band tussen ouder en kind is niet altijd vanzelfsprekend. Vooral tijdens een scheiding is een kind daarvan meestal de dupe. Want zoals ze zeggen heeft elk huisje zijn kruisje. Je weet nooit wat er achter een voordeur gebeurt of waarom iemand de beslissing neemt zijn of haar kind bij de andere ouder weg te houden. En daarover een oordeel hebben is heel makkelijk, maar wie weet wat voor verdriet er achter een verhaal schuilt. Een verhaal wat je nooit achter iemand had gezocht.
Meer twinnen met papa >>
Band tussen ouder en kind
De band die ik met mijn moeder had was fantastisch. Ze was mijn steun en toeverlaat, mijn rots in de branding! Mijn vader daarentegen is een compleet ander verhaal. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik jong was. M’n vader ging terug naar Spanje en mijn moeder bleef hier met mij. Vele brieven gingen over en weer met de bijbehorende schoolfoto’s, maar een echt vader gevoel heb ik nooit bij hem gehad.
Afgewezen worden door je ouders
Inmiddels ben ik volwassen en is deze band tussen ouder en kind er nog steeds niet. Steeds onderneem ik weer een poging en kom daar zwaar teleurgesteld van terug… Waarom ik dit toch steeds weer probeer is niet uit te leggen, het is een gevoel. Geloof me als ik zeg dat afgewezen worden door een van je ouders iets is wat veel pijn doet. Misschien zoek ik iets wat ik kwijt ben geraakt maar nooit meer terug kan vinden!
Toen ik moeder werd wist ik dat ik mijn kind wilde geven wat ik van huis uit had meegekregen, een warm en liefdevol thuis. Ik wilde koste wat het kost dat mijn zoon een geweldige band met zijn vader zou hebben en werd overladen door liefde! Helaas was de situatie daar niet naar en ondanks dat hij heel veel van Xavi houdt, liet hij het niet zien zoals ik graag wilde. Toen wij uit elkaar gingen, verliep ook het contact moeizaam. Ik was dwars, boos en ongelukkig. Want ik wilde iets anders dan wat er gebeurde. Mijn huisje, boompje, beestje droom was weg.
Lees ook: voor het eerst papa worden >>
Eindelijk een vader-kind band
Maar inmiddels verloopt het sinds ruim een half jaar meer dan goed. We praten met elkaar, overleggen dingen en hebben eindelijk een omgangsregeling. Xavi gaat weer met plezier naar zijn vader en zijn vader doet zijn best voor hem. Ze lachen samen, gaan naar de Kuip en we hebben geen strijd meer omdat hij bij papa moet slapen. Eindelijk zie ik de band tussen ouder en kind wat ik al jaren eerder graag had gewild, een lieve zorgzame vader die tijd maakt voor zijn kanjer van een zoon. Misschien niet altijd op de manier die ik graag zou willen. Maar ieder mens is anders en ik denk echt oprecht dat hij denkt dat zijn manier de juiste is.
Ik zie inmiddels mijn ex zijn andere kant, kan dingen beter relativeren en in plaats van altijd maar zijn slechte dingen te benadrukken. Juist nu ook z’n goeie kanten zien. Het is zo makkelijk in het negatieve te blijven hangen. Maar dat is niet goed voor hem, voor mij en onze kanjer Xavi! Wij zijn niet voor niks uit elkaar gegaan, maar zitten nog vele jaren aan elkaar vast en laten we dat dan in een positieve spirit doen! Ik ben dus dankbaar voor alles wat hij nu wel doet.
En ondanks wat iedereen misschien zegt vindt of denkt… ik kan nu met een oprecht gevoel zeggen: “papa van Xavi, je bent een kanjer!”
Hoe is dat bij jou? Is er bij jullie wel een band tussen ouder en kind?
Leuk: vader en zoon t-shirts >>
–
