Stampvoetend en snikkend stormt onze zoon voorbij. Hij dendert zijn kamer in en werpt zich huilend op zijn bed. Zijn vader loopt achter hem aan om hem te troosten. ‘Nee!’ roept hij. ‘Je mag me niet aanraken, je moet weg!’ Mijn man druipt bedremmeld af. Ik zit bij onze dochter op de kamer en heb gevolgd wat er gebeurde.
De tand van het onze oudste zat los en tijdens het tandenpoetsen poetste papa wat te hard. Dit deed zeer en hierdoor liep hij dus stampvoetend en huilend langs.
Ik heb ondertussen mijn dochter welterusten gezegd en ben bij de onze zoon op bed gaan liggen. Maar ook ik moet weg en ik mag hem zeker niet aanraken. Snikkend kruipt hij steeds verder weg onder de dekens.
Het snikken blijft duren en ik heb al snel in de gaten dat deze huilbui niet alleen van dat zere tandje komt. Ik laat hem huilen tot hij wat bedaart en vraag: ‘Dit gaat niet alleen over je tand hé?’
En daar komt het hele verhaal; over hoe moeilijk hij rekenen, schrijven en spellen vindt. Hoe een jongen in de klas hem plaagt/pest en hoe akelig hij het vindt dat hij ziet dat iedereen beter schrijft en rekent dan hij.
Hij begint weer hartverscheurend te snikken en inmiddels stromen bij mij ook de tranen over mijn wangen.
Vreselijk vind ik het om te zien dat hij het zo moeilijk heeft. Onze oudste, onze zoon, onze lieve, sociale en creatieve krullebol. Al vanaf groep drie worstelt hij met school, met zichzelf en met anderen. Hij heeft veel vrienden en toch heeft hij vaak het gevoel dat hij gepest wordt. Iets wat wij plagen zouden noemen is voor hem vreselijk kwetsend. Ik heb wel eens het gevoel dat deze jongen het gewicht van de wereld op zijn schouders heeft en als moeder vind ik dat behoorlijk lastig om te zien.
Hoe om te gaan met een hooggevoelig kind?
Onlangs is er bij onze zoon dyscalculie geconstateerd en heeft men het vermoeden dat hij ook dyslexie heeft. Dit maakt rekenen, spellen en schrijven voor hem natuurlijk heel moeilijk. Heel gek is het dus niet dat hij het moeilijk heeft op school. Gelukkig heeft hij voor rekenen een eigen leerlijn en hopelijk kan zoiets ook voor spellen en schrijven. Maar daarmee is onze grootste uitdaging nog niet uit de weg. Omgaan met de hooggevoelige kant van onze krullebol… Want dat hij hooggevoelig is kan niemand ontkennen, daar hebben we geen tests voor nodig. De vraag is; hoe gaan we om met een hooggevoelig kind?
Er is elke dag wel een verhaal over dat hij buitengesloten is of dat iemand hem pest. Als ik dan goed doorvraag blijkt het iets minimaals te zijn waar hij iets enorms van maakt. Een nachtje logeren bij opa en oma? We vertellen het zo laat mogelijk anders heeft hij een week lang slapeloze nachten.
Hij is bezig met zaken waar hij nog niet mee bezig hoeft te zijn. ‘Wie zorgt er voor ons als jullie doodgaan?’ Is één van de vragen die hij wel eens stelt. Maar er is nog veel veel meer waar hij zwaarmoedig van wordt. Ik vind het maar lastig en soms best heel zwaar….
TIP: lees het boek Leven met een hooggevoelig kind
Lees ook: alle kinderen zijn verschillend >>
