Ivo komt thuis en deelt vluchtig wat kusjes uit, de jongens gaan aan tafel want.. precies het is tijd om te gaan eten. Vandaag heb ik samen met Sep door de recepten gebladerd en toen de zalm voorbij kwam wist Sep het… “Mama dat wil ik dat graag eten. En broccoli!” Na veel ‘blehh’ en ‘bah’ was ik hemels blij en klonk dit als muziek in mijn oren. Maar een stemmetje in mijn achterhoofd zei wel… “Wacht maar tot het op tafel staat…”
Ivo en ik vinden het belangrijk dat de kinderen aan tafel zitten met eten. De momenten vormen een gezinsmoment. Er zijn heel veel dagen dat er gezellig wordt gekakeld en dat Ivo en ik iets van onze dag uitwisselen. De echte gesprekken bewaren we voor later. We hadden eigenlijk nooit wat te klagen over de tafelmanieren en ook groentes gingen er hier in als pap. Maar sinds een maand of twee is daar plotseling verandering in gekomen (bij drie van de vier dan.. Leron eet met smaak zijn bordje leeg en vraagt soms om nog wat).
I wish…
Tijn en Mees spelen het liefste acrobaat door op de stoelen te gaan staan en op de armleuningen te gaan zitten als ze de kans krijgen. Sep vindt het opeens fijner om half op de stoel te zitten. De vork wordt soms aangezien voor drumstok en eten… Sep roept al “getver” voordat het eten op tafel staat en als hij dan een hapje proeft trekt hij een vies gezicht alsof het gif is. Het maakt niet meer uit wat ik kook, zolang het geen speltpannenkoeken of patatjes zijn is het vies. Mees is vanaf het begin wat selectiever geweest wat groente en vlees betreft, maar eet wel en ook Tijn eet zijn bord meestal leeg al kan het wel een tijdje duren voordat hij eraan begint.
Groentes eten
Wij vinden gezond eten belangrijk en groente blijft op de bordjes verschijnen. Zo staan ook courgetti, bloemkoolrijst en pompoensquah regelmatig op het menu. Strijd maken we er niet van, waardoor het eten meestal redelijk rustig verloopt. Ik probeer de kinderen wel te betrekken bij het eten door ze uit te laten kiezen of te laten helpen met het dekken van de tafel. En geloof me wij hebben ook echt wel van die vreselijk hectische tafelmomenten, maar gelukkig kunnen we deze nog steeds wegstrepen tegen de avonden die erg fijn zijn. Ook Leron heeft een tijd gemopperd over het eten en daarom denk ik maar… Het is een fase!
