“DANIËL NIET DOEN! Kijk nou eens wat een zooi je hebt gemaakt. Kom er maar gelijk uit het is klaar met spelen. “ Daniël kijkt me nog met een triomfantelijk gezicht aan want hij vindt het wel grappig dat hij net een bak vol water vanuit het bad met op de vloer heeft gegooid. “Nee Daniël ik ben echt boos” zeg ik niet meer schreeuwend maar wel duidelijk. “Je weet toch dat water in bad moet blijven. Ik vind dit echt niet leuk. “ Uiteraard mogen de kinderen wel lekker spetteren in bad, maar bakken vol water op de vloer zit ik echt niet op te wachten.
Daniël gaat iets rustiger mee naar de slaapkamer om daar verder af te drogen en aan te kleden. Iets later komt er een schuldbewuste sorry. Ik ken de sorry’s van hem inmiddels wel en weet dat dit geen gemaakte routine sorry was maar wel echt sorry. Ik zeg ook sorry voor mijn uitbarsting en we geven elkaar een dikke knuffel.
Ik was ook positief verrast door zijn sorry. Blijkbaar was mijn boze uitbarsting wel aangekomen.
Sinds we kinderen hebben ontplof ik sneller
Sinds we kinderen hebben merk ik vaker dat ik snel dreig te ontploffen. Ik weet me vaak wel te beheersen maar zeker niet altijd. Meestal uit zich dit dan in boos uitvallen en mijn stem verheffen of een enorm chagrijnige houding. Heerlijk irritant passief agressief gedrag.
Waarom?
En waarom? Ik denk een combinatie van druk zijn, haast hebben, moe zijn of simpelweg geen zin in gezeik hebben.
En dit kan ervoor zorgen dat ik zin heb om te ontploffen omdat
- Ik op een blokje stap
- Dat ene ingrediënt toch niet in huis is terwijl ik al aan het koken ben
- Noëlle non stop blijft draaien en klinkt alsof ze mishandelt wordt tijdens luier verschonen
- Er ’s ochtends nog vieze vaat in de vaatwasser staat terwijl het toch een kleine moeite is die ’s ochtends aan te zetten.
- De vele druppels te veel uit bad worden gegooid
- Enz. enz.
Of gewoon als er een kind enorm aan het drammen en dreinen is om niets. En zo snel als dat ontploffingsgevaar opkomt kan het ook weer verdwenen zijn.
Maar hoe erg is het als je ontploft?
Tegenwoordig zijn er veel opvoedboeken en coaches. Hoewel ik nooit iets in detail heb gelezen geloof ik zeker dat hierin veel goede tips worden gegeven.
Maar daarnaast krijg ik ook het gevoel dat het momenteel not done is om ook maar 1 keer tegen je kind uit te vallen. Ik las een keer een blog van een moeder die zich intens schuldig voelde omdat ze een keer uit was gevallen tegen haar peuter terwijl ze normaliter altijd rustig en beheerst met haar kind communiceert. Hierbij dacht ik, als zij zich over 1 keer al zo slecht voelt dan ben ik echt een intense loedermoeder. Want ons kind wordt echt wel eens stevig bij zijn arm gegrepen, krijgt een tik op zijn billen of krijgt een flink boze reactie.
Ben ik een slechte moeder?
Betekent dat, dat ik een slechte moeder ben? Nee dat geloof ik niet. Niet omdat ik uitvallen tegen je kind goedpraat en dat dit naar hartenlust moet gebeuren.
Maar we zijn allemaal mensen en niemand is perfect. Uitvallen tegen je kind kan wel eens gebeuren. En boos worden is soms ook gewoon nodig. Maar ik ben er wel van overtuigd dat het belangrijk is om:
- Het niet te vaak te laten gebeuren. Het moet bij af en toe blijven.
- Altijd sorry te zeggen. Dit is ook je kind het goede voorbeeld geven. Dat je excuses aanbieden belangrijk is als je iets verkeerd doet.
- Uit te leggen waarom je boos was in simpele kindertaal.
Sorry zeggen en knuffelen
En wat wij doen na sorry zeggen is altijd knuffelen. Want kinderen hebben zeker grenzen nodig. Maar nog veel meer hebben ze liefde en geborgenheid nodig. En ik kan wel zeggen dat, dat veel aanwezig is in ons gezin.
De mooie tegeltjestekst van Toon Hermans sluit hier mooi bij aan als afsluiter
Ga nooit weg zonder te groeten,
Ga nooit heen zonder een zoen.
Wie het noodlot zal ontmoeten,
Kan het morgen niet meer doen.
Loop nooit weg zonder te praten,
Dat doet soms een hart zo pijn.
Wat je ’s morgens hebt verlaten,
Kan er ’s avonds niet meer zijn.
