Wat hebben we het goed hier, hè Schatje?’ zegt Scheetje, terwijl ze op de grond in de gevangenis zitten. Al bij de titel van het boek ‘Schatje en Scheetje’ ligt mijn jongste zoon in een deuk. Schatje en Scheetje zijn eigenlijk twee boeven. Ze stelen een paar sokken en komen zo in de gevangenis. Daar vinden ze het saai en dus ontsnapt Scheetje regelmatig om mooie uitzichten te ‘stelen’. Mijn zoon giert het uit als Scheetje zich weer door de spijlen van de gevangenis wurmt. ‘Dat mag toch niet!’ roept hij met pretlichtjes in zijn ogen. Maar het deert Scheetje niets. Hij maakt er een gezellige boel van. Schatje en Scheetje hebben het heerlijk in de gevangenis. Dan breekt de dag aan dat ze worden vrijgelaten. Ze vinden het maar niks. Dus stelen ze opnieuw een paar sokken. ‘Kijk uit, die politieman ziet het!’ leeft mijn zoon mee. Maar dat was juist de bedoeling, want Schatje en Scheetje willen de gevangenis, waar ze het zo fijn hadden, weer in. Mijn jongste zoon zit op het puntje van het bed, terwijl ik de laatste zinnen van het boek voorlees. Ik heb het laatste woord nog niet uitgesproken of hij roept al: ‘nog een keer!!’ giechelend voegt hij eraan toe ‘schatje’. Ik kietel hem en hij valt achterover op het bed. Hij giert het uit van de pret. Dan gaat hij resoluut zitten en zegt ‘nee mama, echt, nog een keer’. Ik strijk over mijn hart en lees nog een keer het verhaal over de twee boeven die het hart van mijn kleine boefje gestolen hebben.
