De passie van mijn oudste zoon. Hij heeft veel hobby’s, vindt bijna alles leuk. FC Barcelona, zwemmen, zeilen bergbeklimmen, rollercoaster op de PC en nog veel meer. Maar zijn hart gaat pas echt sneller kloppen van snoep. Mega Jawbreakers, zure matten, de grootste lolly’s het maakt niet uit, alles is helemaal top. Als we niet opletten gaat hij iedere dag stiekem snoep kopen …
Lees ook: mijn dochter is een zoetekauw >>
Snoep
Het begon al op jonge leeftijd. Hij was vier jaar en ging bij een vriendje spelen. Dit vriendje woonde in een soort hofje met een speelveldje in het midden. Hij kende alleen een gewone straat en mocht alleen nog maar in de achtertuin spelen. Bij het vriendje mochten ze lekker ravotten op het veldje, een balletje trappen of de speeltoestellen onveilig maken. Ja, en dat was hij niet gewend zoveel vrijheid.
Toen ik mijn zoontje netjes om de afgesproken tijd op kwam halen ving ik nog net een glimp van de mannentjes op. Op die leeftijd is het een vast “ophaalritueel” om je te gaan verstoppen zodra je moeder er aan komt. Niets aan de hand dus. Even een praatje gemaakt met de collega moeder en toen was het tijd om huiswaarts te gaan. Dus wij roepen, kijken en informeren bij de buren maar de mannetjes waren spoorloos. Nog geen paniek maar na een kwartiertje begon het toch echt al een beetje donker te worden. De stemming sloeg toch om in een lichte paniek. We hadden overal gekeken, de hele buurt had ons gehoord.
Geen spoor van onze jongens
Maar geen spoor van de mannetjes. Dan maar met de auto naar huis, hopend dat ze zich in onze achtertuin hadden verschanst. Dit was helaas niet het geval dus maar weer de auto in. Bij het openen van het portier zag ik vanuit mijn ooghoek iets onze straat in komen. En ja hoor, dat waren ze. Midden op straat, allebei op een step, mijn zoontje met een grote glimlach voorop. Woedend was ik, ik stond te trillen op mijn benen, alle spanning kwam er uit.
Bij mijn zoontje kwam de boodschap niet echt over, het vriendje daarentegen was erg onder de indruk. Vriendje naar huis gebracht, zoontje naar zijn kamer gestuurd. Even bijkomen. En wat bleek later, mijn zoontje met zijn vriendje schoorvoetend achter hem aan, was tijdens de uitgebreide steptocht doodleuk de plaatselijke snackbar binnengestapt met de vraag; wij hebben geen centjes maar mogen we een snoepje?”. Ik ben de mevrouw van de snackbar nog steeds dankbaar dat ze dit heeft geweigerd. Anders waren de gevolgen niet te overzien.
Stiekem snoep kopen
Een paar jaar geleden was het minder onschuldig. Onder het mom van ik ga naar het schoolplein, ging hij stiekem snoep kopen bij de snackbar. Zijn vriendjes deden het ook. Tot ik hem een keer op weg naar het schoolplein betrapte met een grote zak. We hebben afgesproken dat hij af en toe wat snoep mag kopen, dat af en toe was eerst een beetje lastig maar we hebben het onder controle.
Hij is nu negen jaar, bijna tien. Dingen onthouden is soms best lastig, maar niet als het om snoep gaat. Hij weet nog precies waar hij welk snoepje heeft gegeten. Hij kan nog steeds niet stilzitten maar een half uurtje stilzitten bij de kapper is geen probleem. Als beloning mag je namelijk een greep doen in de goedgevulde snoeppot. Zijn favoriete restaurant is niet het restaurant waar het eten het lekkerst is, maar het waar het flesje cola is versierd met een snoepketting. Hij heeft dan dus ook meer dorst dan honger.
Vandaag heeft hij een topdag. Even op de fiets een paar boodschappen doen bij de buurtsuper. Hij stond te popelen om mee te gaan. Verassend, maar ik had niets door. Bij het afrekenen begon mij iets te dagen. Bij de kassa krijg je een gratis product. Deze week een zak drop. Met de bekende big smile nam hij de zak in ontvangst. Eenmaal buiten was het feest compleet, een vriendelijke dame stond haar zak drop af aan mij met de woorden: jij hebt er immers drie. Nou, de dag van mijn oudste zoon kan niet meer stuk!!
Tijd voor gezonder snoepgoed >>
Lees alle jongens mamablogs >>
Mijn zoon is nu een echte man >>
