Vorige week had Sam eindelijk, na een jaar wachten, zijn afspraak in het ziekenhuis. Eigenlijk hebben we nog veel langer gewacht, want het heeft even geduurd voordat we besloten met Sam dit traject in te gaan. Daar komen de twijfels van een moeder. Want willen we dit wel? Willen we dat ons mannetje misschien een stempel krijgt?
Lees ook: Mijn zoon is geen stoere jongen >>
Twijfels van een moeder
Zo op het eerste gezicht gaat alles goed met Sam en toch merkte ik aan mijn jongetje dat hij het vaak moeilijk heeft, daardoor mijn twijfels van een moeder Er zitten dingen in hem die er niet uitkomen en dat maakt hem vaak ongelukkig en boos. Een paar jaar geleden was dat met het praten. Ik heb hemel en aarde moeten bewegen om mensen te overtuigen dat hij wat hulp van een logopediste nodig had, omdat het allemaal wel goed zat in zijn hoofd, maar dat het er niet uitkwam. Hier in Frankrijk zijn het bijna nooit de ouders die aan de bel trekken. Meestal zijn het de scholen die de eerste stappen ondernemen, omdat de kinderen onhandelbaar zijn (geworden). Het lijkt wel of het een zwaktebod is als je toegeeft dat je kind misschien ergens hulp bij nodig heeft. Met als gevolg dat ik heel veel kinderen/jongeren zie die hun (middelbare) school niet afmaken, omdat ze nooit geholpen zijn en school de vijand voor hen is geworden.
Moeite met praten
Toen hij eindelijk hulp kreeg, kon Sam binnen de kortste keren praten. Hij was toen al bijna 5. En wat een opluchting was dat voor hem. We hadden geen gefrustreerd jongetje meer in huis. En wat kan dat jongetje praten en redeneren! Hij zette menig volwassene op zijn plek!
Dat heeft niet heel lang geduurd, want sinds het einde van de kleuterschool en vooral sinds vorig jaar werd duidelijk dat Sam nog meer dwars zit. Hij begon in de ‘CP’ (vergelijkbaar met groep 3 in Nederland) en elke dag ging hij vol goede moed naar school en elke dag kwam mijn mannetje helemaal down thuis. “Ik ben de slechtste”, “ik ben de langzaamste” zijn zinnen die wij vaak horen.
Lees ook: twijfel wel of geen tweede kind >>
Als moeder voel je gewoon dat er iets is…
Ik en ook de juf zien andere dingen. Wij zien een jongetje dat heel erg zijn best doet en we zien ook dat het zijn vruchten afwerpt. Sam kwam van ver, maar nu in ‘CE1’ (groep 4) lukt het hem om redelijk te schrijven en te lezen. Hij is misschien niet de snelste, maar de juf hoeft hem geen minder werk te geven, want hij komt wel mee. En toch… Er is iets. Hij is vaak gefrustreerd en boos. De nachtelijke ongelukjes komen nòòit voor in de vakanties en zo is er nog veel meer. Als moeder voel je gewoon dat er iets is.
Net zoals ik het voelde dat hij levensbedreigend ziek was toen hij 2 weken oud was en wij keer op keer weg werden gestuurd uit het ziekenhuis. Net zoals ik voelde dat hij al op 3-jarige leeftijd graag geholpen had willen worden, omdat de woorden niet uit zijn mond wilden komen. Zo weet ik gewoon dat er wat is. Maar toch, doen we er goed aan om zo’n heel traject in te gaan met artsen en specialisten? Zal het hém goed doen? Of zal het hem juist nog meer laten denken dat hij niet goed genoeg is? Wat is dat toch lastig… Maanden denken, praten en afwegen zijn er voorbij gegaan voordat we de knoop hebben doorgehakt.
Naar de neuroloog
Een jaar nadat we de knoop doorgehakt hebben was het eindelijk zo ver, we hadden onze afspraak met de neurologisch kinderarts. De dokter moest even wennen, want ze had geen vervelend onhandelbaar jongetje voor zich zitten. Maar na een lang gesprek en veel testen kwam naar voren dat Sam problemen heeft met lezen, schrijven en concentreren. We gingen naar huis met doorverwijzingen naar verschillende specialisten. Binnenkort kan Sam al bij de optometrist beginnen.
We zullen zien of dat het alleen is, want voor nu is ook het wachten weer begonnen. Specialisten als logopedisten en psychologen hebben hier in Frankrijk ook ellenlange wachtlijsten. Zo lang zelfs dat de meesten geen kinderen meer op de wachtlijsten zetten. Mij maakt het allemaal niets uit. Ik ben trots op mijn mannetje en ook zonder diagnose komt hij er wel.
Ondank de twijfels van een moeder wil ik het meest alles een onbezorgde jeugd voor hem. Hij moet zich fijn en vrolijk voelen en als we daarvoor deze weg moeten bewandelen, dan doen we dat!
Lees meer over los laten van je kind >>
Meer jongenskleding inspiratie >>
Lees ook hoe jongens graag spelen >>
Twijfels van een moeder – moedergevoel – mamablog
