Soms zijn er films waarvan ik nog nooit gehoord heb. En die dan echte pareltjes blijken te zijn. Dit najaar keken we ‘Legend of the Guardians’. Waarom had niemand mij verteld wat een prachtige animatiefilm dat is. Beter dan Disney! Een heldhaftig verhaal in stemmige kleuren. Bij rondvraag blijken de meeste ouders de film niet te kennen.
De Intellectueel vindt de titelsong erg leuk. Ik ook. Al gauw heeft ze op Youtube de zanger achterhaald en volgen er meer liedjes. Ze is weg van de aparte sound van Owl City en ik ben al gauw weg van de nostalgische videoclips erbij. Een jongensslaapkamer in de jaren tachtig, een filmhuis met een oude filmprojector, een vreemde storm en niemand die zijn mobieltje pakt om het te fotograferen. ‘Hoe vind je deze clip, mam?’ vraagt de Intellectueel bij het liedje ‘Deer in the Headlights’. Nee maar! Ik wrijf in mijn ogen.
‘Dat is de DeLorean van Back to the Future!’
De Intellectueel kijkt me vreemd aan. ‘Wat is Back to the Future en hoe kun je nou terug naar de toekomst? En wat is een DeLorean?’ Onze bibliotheek heeft een schat aan films en dus kijken we gezellig alle drie de delen van deze gouwe ouwe film. De DeLorean scheurt er lustig op los.
Bij deel twee krijgen mijn lief en ik de slappe lach. Dertig jaar in de toekomst bij een film uit 1985, dat is dus… Juist! 2015!
Vliegende auto’s – droom maar lekker verder! Een huis vol stemgestuurde domotica – in opkomst, dus niet zo slecht bedacht. Het mobieltje en internet schitteren door afwezigheid. Maar weet je welk apparaat er volgens deze film nog wel is? De fax! Prominent ingebouwd in de muur. We gieren het uit – een fax!
De Intellectueel kijkt ons bevreemd aan. ‘Eh… Wat is een fax?’
–
Manon
