“Nee schat, jij gaat zo naar bed toe. Geen snoep meer nu.” De kleine blonde Viking kijkt me aan en ziet dat ik het echt meen. Geen snoepjes dus, en hij druipt af naar de woonkamer. Een kwartiertje later liggen hij en zijn zusje met schone tandjes in bed. Ik lees een verhaaltje voor, wacht tot ze in slaap zijn gevallen en ga terug naar beneden.
Betrapt
Eigenlijk heb ik best zin in wat lekkers. Ik kijk in de kast maar er is weinig, koekjes zijn op, lolly’s daar geef ik niks om en voor het zakje met zure matjes haal ik ook mijn neus op. En dan, ineens, zie ik het ei liggen. Een surprise ei. ‘Pak me dan’ zegt het ei. Ik draai mezelf snel om en loop naar de kamer. Dat ei is van Sverre, zeg ik tegen mezelf.
Maar 5 minuten later kijk ik weer in dezelfde kast, naar hetzelfde ei. Mijn honger naar chocola is enorm. Het ei lacht verleidelijk naar me, rolt wulps heen en weer en ik kan mijn ogen er niet vanaf houden. Zou ik…? Nee! Kom op, een kinderei, doe niet zo gek! Hoe kom ik zelfs op het idee om dat ei op te eten, dat kan echt niet.
Snoepjes stelen van je kind, oeps …
Weer 5 minuten later zit ik op de bank en liggen de papiertjes naast me. Ik heb het laatste stuk chocola nog in mijn wang zitten als de deur ineens open gaat. “Mam, ik kan niet slapen… Mag ik… HEEJ, is dat mijn ei?” Als een betrapt klein kind zit ik op de bank terwijl mijn zoon van 5 jaar boos naar me kijkt.
Ik probeer nog een smoesje te verzinnen en terwijl ik het laatste stukje ei doorslik (en er niet eens van kan genieten, zo snel is hij weg) stamel ik, met een knalrood hoofd, dat ik morgen wel een nieuwe koop maar dat ik zo’n honger had. Ik krijg Sverre gelukkig weer redelijk makkelijk in bed, maar mijn lekkere trek is nu wel weg.
Morgen maar naar de winkel om nieuwe surprise eieren te kopen, en ook iets voor mezelf als ik weer zo’n bui heb, dit mag me niet nogmaals overkomen. Ik weet nu hoe mijn kinderen zich voelen als ik ze op heterdaad betrap. En dat is geen leuk gevoel, zeker niet voor een mama.
snoepjes stelem, stelen van je kind
LEES OOK:
