Alle tandartsen hebben dezelfde zoemer als je aanbelt. Althans alle tandartsen waar ik in mijn leven ben geweest wel. Zo’n irritante zoemer die al vagelijk iets weg heeft van de eventuele instrumenten die straks gebruikt kunnen worden. We drukken hem toch in … “eeehhh”
Daar staan we dan met het hele gezin voor de deur van de nieuwe tandarts. Drie jongens in de leeftijd 3 t/m 10 jaar en paps en mams. Het is niet niks wat dan binnen komt vallen en ik zie de dame achter de receptie een wenkbrauw optrekken. “Sttt….beetje rustig jongens” hoor ik mezelf nu al zeggen.
Ik voel enige opluchting als ik zie dat de wachtkamer leeg is. Jongens, hup de wachtkamer in. En, het moet gezegd: de nieuwe tandarts heeft een mooie wachtruimte met een bak vol duplo en een bak met knuffelberen. Even afleiding!
Driftig zitten ze te bouwen. Zelfs de oudste van 10 bouwt er op los alsof hij voor het eerst duplo ontdekt. Boven het “grabbel-in-de-duplo-doos-geluid” uit gillen ze door elkaar hoe mooi hun bouwsels wel niet zijn. Ik bedenk me dat de wachtkamer nu meer lijkt op een kinderopvang dan een wachtruimte bij de tandarts. Als de duplo blokken je letterlijk om de oren vliegen gaat de zoemer. “Oh Oh” denk ik…een patiënt en die moet hier natuurlijk ook wachten. “Jongens een beetje rustiger, er zijn ook andere mensen hier die rustig willen wachten”. Tevergeefs … ze storten zich vol overgave op de doos met knuffeldieren.
Jongensmoeders zullen het herkennen: de knuffeldieren worden niet vertroeteld en omgetoverd in hulpeloze baby beertjes die gewiegd moeten worden zoals kleine meisjes dat zouden doen. Nee, bij jongens veranderen de beren in GI Joe’s en wordt er mee geslagen, gevochten en gegooid.
Here we go again: “Nee, jongens, niet mee gooien, dat is niet netjes”. “Voorzichtig jongens”.
En daar komt de reddende tandarts. Even rust want samen met papa mogen de oudsten naar binnen.
Het voelt even als ‘in het oog van de storm staan’. Je weet dat het nog niet het einde is, maar nu even intens genieten van de rust. Als alle jongens voor controle zijn geweest en een stoere sticker hebben uitgezocht verandert de serene wachtruimte weer in de geïmproviseerde kinderopvang.
De krukjes in de vorm van kiezen zijn het volgende doelwit. Kijk eens hoe leuk je er vanaf kunt vallen. (zucht) … Maar dan is het moeders beurt om plaats te nemen in de tandartsstoel, dus dit varkentje mag papa wassen. Na mijn controle loop ik de behandelkamer uit en zie verderop in de wachtruimte 2 kids op de grond liggen en 1 over een krukje hangen “Wanneer komt mama nou?”
“Ja hoor daar ben ik jongens! Gaan jullie maar vast naar de auto”. Een dame in de wachtkamer kijkt vanachter haar leesbril omhoog en zie haar denken “dat werd tijd”.
Ik kan alleen maar denken: “ja mevrouw het is misschien even afzien en we proberen ze echt manieren bij te brengen, maar “boys will be boys” en het zijn mooi wel MIJN boys!
Lieve groeten,
Julia (Boykie.nl)
