Het is weer zover: een doldwaze dag in huize Yasmin…. We scheuren naar school na ons standaard ochtendritueel. Schiet op, schiet op en SCHIET OP! Na Xavi op school te hebben afgezet, race ik naar huis voor een shake en ga naar mijn werk. Genoeg te doen en als het 14:15 uur is, spring ik in mijn auto op weg naar het ziekenhuis voor mijn jaarlijkse check-up!
Daar zit ik nu, terwijl ik dit schrijf in de wachtkamer van de gynaecoloog. En vermoedt nu al dat ik weer een gewone co-assistent ga treffen. In plaats van een Jackson Avery look-a-like uit Grey’s Anatomy… Mijn jaarlijkse check-up laat ik uitvoeren naar aanleiding van mijn moeders dood bijna 9 jaar geleden. Zij had eierstokkanker en ook al was dit geen erfelijke vorm, laat ik mijzelf graag checken. Ik ben moeder en heb mijn verantwoordelijkheden naar Xavi toe! Ik hoop dat hij nooit hoeft mee te maken wat mijn broer en ik hebben meegemaakt.
Net na Xavi z’n geboorte heb ik een genetisch onderzoek laten doen en hieruit bleek het ‘domme pech’ die mijn moeder had getroffen, maar ik had wel verhoogde kans op welke vorm van kanker dan ook. Is dit heftig om te horen? Ja, maar ik wist dit in mijn onderbewustzijn al en leef daarom in het nu. Zoals mijn moeder altijd zei: “het is zoals het is!”
Overigens heb ik echt een super fijne gynaecoloog getroffen, ik heb hem ‘overgenomen’ van mijn moeder. En ja, het is een man, maar wel een super goeie (uiteraard heb ik hem gegoogled toen hij mijn moeder behandelde voor zover dat nog mogelijk was). Maar zoals ik al zei: super goeie arts, maar helaas daar hangt dus vaak wel een co-assistente aan. En nu ik dit tik hoor ik m’n naam en zie het al: het is weer m’n lucky day!
Een tijdje later…
Oke, de onderzoekjes overleefd. Uiteraard uitgevoerd door de co-assistent, helaas geen Jackson Avery type maar een jonge griet. Op de echo ziet alles er volgens de dokter himself fantastisch uit en hij belt me over twee weken voor de uitslag! Ik ga van het beste uit!
Ik spring weer in mijn auto en rij naar de 2e man in mijn leven, mijn broer! Vroeger maakten wel elkaar soms (lees: meestal) het leven behoorlijk zuur, tot wanhoop van onze moeder. Maar ik kan me mijn leven niet zonder hem voorstellen! Hij heeft Xavi al uit school gehaald en vraagt “eet je mee zuster?” Uiteraard schuif ik graag aan om vervolgens mijn eten naar binnen te schuiven en weer op te springen want Xavi moet voetballen… oeps!
Vijf minuten te laat staat Xavi op het voetbalveld en kan ik heel even bijkomen in het zonnetje, alhoewel bijkomen… Ik was afgelopen zaterdag op een feestje en heb mijn nummer aan iemand gegeven. Dat had ik beter niet kunnen doen! Maar dat was nét dat ene wijntje teveel. Zoals mijn vriendin gister zei: “dat je iemand je nummer geeft, betekent nog niet dat je ook het goeie nummer moet geven…” Ze heeft gelijk, gelukkig heeft mijn iPhone een blokkeer functie!
Uiteindelijk zit ik om 20.30 uur aan mijn bak koffie, ligt Xavi in dromenland en probeer ik met drie meiden via ons app groepje een bioscoop uitje in te plannen en zet daarna mijn telefoon uit!
Hopend op goed nieuws over twee weken en een Jackson Avery als co-assistent volgend jaar!
