De Luizenmoeder, ineens heeft iedereen het over deze Nederlandse serie. Op het schoolplein, bij mij op kantoor en ook bij Joris in de klas. Ook al zit hij in groep 7 en is de gemiddelde leeftijd hier 10/11 jaar, veel van zijn klasgenoten kijken vrolijk mee met hun ouders op zondagavond. Zo mag ook Joris meekijken met mij, maar dan op Uitzending Gemist op maandagmiddag. Even een momentje voor ons samen, lekker kneuterig op de bank.
En je merkt continu dat het bij een hoop mensen allerlei emoties/reacties los maakt. Zo hoor ik dat er op mijn werk vele opmerkingen uit de serie langzaam in het dagelijks taalgebruik sluipt. ‘Dat vinden wij niet raar, dat vinden wij alleen maar bijzonder’, of dat je mensen moet laten stralen of dat wij zin hebben in een participatielunch e.d.
De Luizenmoeder
Wie de serie De Luizenmoeder niet kijkt, en ook die collega’s zijn er, kan er ook niet over meepraten tijdens de lunch. Want elke maandag wordt de serie tijdens de lunch besproken.
Sommige collega’s krijgen de kriebels van directeur Anton, en daar kan ik mij geheel bij aansluiten, maar wat speelt die man zijn rol prachtig. Volkert krijgt veel lof aan de lunchtafel, hij runt de school volgens mijn collega’s. Voor juf Ank is veel begrip. Het zou je baan zijn, jaar in jaar uit, elke dag weer een olifantshuid kweken omdat er steeds meer ouders komen die hun eigen mening of adviezen ventileren en die van de leraren niets accepteren. En dan nog al die regels vanuit de overheid… Maar ze mag écht wat minder racistisch zijn.
En dan de andere ouders op het schoolplein! Zoals Hannah het al zegt, ze kunnen soms echt als een maffia overkomen. Mel en Kim (ken je dat Britse popduo nog? 😅) zijn nogal nadrukkelijk aanwezig. En Kenneth en Walter weten ook hun stempel te drukken, vaak onder het mom van wij hebben het beste met je voor… Om nog maar niet te spreken over vader Karel, alles moet volgens de regels van school ‘dropjes mogen niet in de traktatie, staat in het traktatiebeleid’. En moeder Ursula, wat een verwend nest kan zij zijn.
Bij Joris op school
Ik was het eerste schooljaar van Joris ook zwaar onder de indruk van de hulpouders en AC-leden, hun houding naar andere ouders toe, het kwam bijna arrogant over. Of lag dat gewoon aan mijn eigen onzekerheid….?
Zo vroeg mijn collega van de week welk personage uit de serie ik dacht te zijn. Mijn eerste reactie was De Luizenmoeder Hannah. En toen kwam de tweede vraag. ‘En wat als wij deze vraag op je zoontjes school zouden stellen, welk personage ben je dan?’ Dat was even slikken, want als je er zo naar kijkt, denk ik dat veel ouders mij zien als Nancy. De altijd aanwezige en altijd bezige hulpmoeder, die ook wel eens belerend kan zijn. En al zijn mijn bedoelingen altijd goed en heb ik het beste voor met mijn zoon en zijn school, die boodschap kwam wel binnen.
Omdat ik natuurlijk niet uit een ei kom en ik begon te merken dat niet iedereen altijd blij was met mijn hulp, ben ik ruim een jaar niet meer actief bij de Activiteiten Commissie. Ook het stokje als klassenouder heb ik twee schooljaren geleden overgedragen. En toch word ik kennelijk nog steeds als Nancy gezien. Regelmatig komen andere ouders met vragen nog steeds naar mij op het schoolplein. En dan verwijs ik ze braaf door naar de huidige klassenouders, want ik ben niet meer van alles op de hoogte. Gelukkig heb ik niet het idee dat ik onmisbaar ben op school, net als Nancy. Dat stadium ben ik voorbij.
Omdat ik toch echt wilde uitvinden als wie ik gezien word, heb ik online zelfs een test gevonden waarin gekeken wordt wel personage je bent. Hieruit bleek dat ik juf Ank was. HELP!!
Loslaten
Oké, kennelijk moet ik toch echt eens leren om dingen wat meer los te laten. Dat niet altijd alles perfect hoeft te zijn, of volgens de regeltjes moet gebeuren (zwaaien wanneer de lamp aan staat, of juist niet…).
Luizenmoeder humor
Ik merk wel aan mijn mannetje dat hij nog niet alle lagen van humor begrijpt uit de serie. Afgelopen zondag raakten ouders en leraren slaags tijdens het Sinterklaasfeest (of Winterklaasfeest, hoe je het ook noemen wilt), Joris snapte er helemaal niets van. Waarom moeten volwassen mensen op een gezellig kinderfeest ruzie maken? Ook na mijn uitleg dat er bij volwassen ook een hoop ego’s mee spelen en diverse opvattingen van normen en waarden, snapte hij het niet. Zijn boodschap aan de rest van de wereld: ‘Mensen moeten gewoon normaal doen en alles en iedereen accepteren zoals ze zijn. En Sinterklaas is een kinderfeest en kinderen zijn nog helemaal niet bezig met racisme. Ze zijn bezig met snoep, cadeau’s en een leuke viering met school of de familie.’ Al vond hij de boodschap van Winterklaas met zijn aandacht voor de smeltende ijskappen wel een heel mooie!
En toen kwam vorige week het gevreesde telefoontje van school. Joris had luizen, samen met nog 14 andere kinderen uit zijn klas. IEUWWWW!!! Dat is dus helemaal niets voor deze dame, ik krijg er nog de kriebels van als ik er aan denk. Ik heb hem gelijk opgehaald en behandeld, en ook mijzelf maar meteen. Gelukkig zijn die akelige beestjes nu weg. Ik vind het een geweldig grappige serie, maar ik heb absoluut niet de ambitie om de luizenmoeder te worden…
Lees ook Yasmins blog over Luizenmoeder >>
Lees ook: Schoolplein moeders >>
