In Birgits vorige blog vertelde ze hoe het was om een depressieve partner te hebben. In dit blog gaat ze verder op hoe ze probeerde te ontsnappen aan de thuissituatie en de kinderen achterliet bij hun depressieve vader.
Depressieve vader
Inmiddels waren we 2 jaar verder. In de thuissituatie was weinig veranderd. Mijn man was nog steeds de hele dag aan het gamen op zijn Playstation en ik deed het hele huishouden en de kinderen alleen. Ik werkte inmiddels een dag minder, want anders kon ik het allemaal niet meer opbrengen. Vaak was ik met vriendinnen de hort op om de thuissituatie maar een beetje te vermijden. Ik voelde me enorm schuldig naar de kinderen. Ik liet ze dan achter bij hun depressieve vader die eigenlijk alleen maar oog had voor het gamen.
Toen kwam de dag die mijn leven veranderde… Ik was een avond stappen met mijn vriendinnen in Amsterdam. Ik was de BOB, dus broodnuchter. We raakte in gesprek met een groep jongens. Ik ben een allemans vriend en vrij sociaal aangelegd. Deze jongens waren een stuk jonger dan wij, gemiddeld een jaar of 6 à 7. We hadden een ontzettend leuke avond en met één van deze “jochies” had ik echt een klik. Aaron heette hij. Aaron was een beetje brutaal, de clown van de groep. Zijn humor was om te gieren. Ik heb de hele avond alleen maar gelachen. Ver na middernacht reed ik mijn vriendinnen weer naar huis. Het was weer een avond voor in de boeken.
Eenmaal thuis zag ik op mijn telefoon een nieuw vriendschap verzoek op mijn Facebook. Het was van Aaron… Wat leuk, hij had mijn naam onthouden. Ik accepteerde het. Meteen kreeg ik een berichtje van hem via Facebook Messenger. Het was vrij onschuldig. Hij bedankte me voor de gezellige avond en wenste me een goede nachtrust toe.
Geïnteresseerd in mij?
De volgende ochtend toen ik wakker werd had hij me wederom een berichtje gestuurd. Of ik lekker geslapen had? Zo hadden we bijna dagelijks contact. Ik merkte stiekem dat ik het fijn vond dat er eindelijk eens iemand geïnteresseerd in me was en me wat aandacht gaf. Er gingen enkele weken voorbij en we hadden inmiddels telefoonnummers uitgewisseld omdat WhatsAppen nou eenmaal makkelijker. Aaron was oprecht geïnteresseerd in mij. Ik kon mijn hart bij hem luchten en mijn verhaal kwijt. Hij was dan wel 6 jaar jonger en had een stuk minder levenservaring, maar toch had hij een soort wijsheid. En hij maakte me nog steeds altijd aan het lachen.
We besloten dat het weer een keer tijd was om te gaan stappen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik ging met een vriendin naar Amsterdam en hij zou daar ook met wat vrienden zijn. Dit keer was ik niet de BOB. We hadden weer een onvergetelijke avond. Ik had vooral ontzettend gelachen en kon weer even vergeten hoe ongelukkig ik eigenlijk was. Mijn vriendin had een vriend van Aaron aan de haak geslagen. Toen we naar de auto liepen konden die twee niet van elkaar af blijven. Daardoor liep ik met Aaron een stuk voor hen uit. Toen we een hoekje om liepen drukte Aaron mij ineens tegen de muur aan, hij pakte mijn gezicht vast en zoende me.
Dit zag ik niet aankomen…
Misschien was het de alcohol, maar op één of andere manier verzette ik me er ook niet tegen. Het voelde zo fijn! Alsof alle lasten even van mijn schouders vielen… Alsof ik even droomde. Toen mijn vriendin eenmaal de hoek om kwam met haar aan de haak geslagen toyboy, deden wij natuurlijk alsof er niks aan de hand was. Het was bijna een beetje akward.
Eenmaal in de auto begon ik mij te beseffen wat er gebeurd was. Ik was in de wolken maar tegelijkertijd voelde het ook vreemd. Ik was getrouwd, twee kinderen… Wat had ik gedaan??
Volgende week de laatste blog over deze depressieve vader. Hoe gaat dit aflopen? Stay tuned…
Lees ook: Mijn man is vreemdgegaan >>
