Timo zit in groep 3, het jaar is bijna om en de laatste cito’s zijn gemaakt. Er volgt een 10-minuten gesprek, maar we staan voor een half uur ingepland. Dat belooft niet veel goeds. Gelukkig weet ik waarom we extra tijd nodig hebben. Het is niet de eerste keer en ook niet de laatste keer, zal blijken. Zijn juf heeft het vermoeden dat Timo dyslexie heeft. Geen verrassing, ik vermoedde het zelf al langer. Ik herken veel van Timo in mijn zelf, zo moeder zo zoon. Maar ook andere familieleden hebben dyslexie.
DYSLEXIE
Maar wat nu? School maakt een leesdossiers en helpen hem zo goed als ze kunnen. We gaan naar logopedie en fysio om te kijken of ze wat voor ons kunnen doen. Hij doet enorm zijn best, maar we zien hem niet vooruit gaan. Het frustreerde hem, hij wordt boos, onzeker en wil gewoon wel kunnen spellen. Heel wat boze buien, verdrietige momenten en slechte cito’s later is het wachten op de laatste uitslag. En die laatste uitslag is eind groep 5. We zijn twee jaar verder, eer we eindelijk door mogen voor de test. Twee jaar… Twee jaar waarin hij alleen maar onzekerder is geworden. Waarom zo lang wachten?
Groep 6
Maar we mogen door, het voelt zowat als een feestje, we vieren de laatste slechte cito. Omdat we niet op vakantie gaan, kunnen we voor groep 6 begint alles afronden. Een paar testen later hebben we de uitslag, maar die was niet verrassend. Wel zie ik Timo zijn schouders naar beneden zakken, ik zie de last van zijn schouders glijden. “Mama, ik ben dus echt niet dom”. De arme schat, heeft echt al die tijd gedacht dat hij dom was? En dat twee lange schooljaren lang? Wat een goed systeem, heren van de regeltjes. Het is toch een schok als we zien dat hij eigenlijk qua spelling is blijven steken op groep 3 niveau. Dus omdat het allemaal zo lang duurt, moet hij nu heel veel inhalen.
Ik voel me ontzettend boos
Weten de mensen die dit bedenken wel wat ze deze kinderen aandoen? Weten ze wel dat ze al die tijd strijden zonder te kunnen winnen, en dat de strijd alleen maar achteruitgang veroorzaakt? Waarschijnlijk niet, de regels zijn belangrijker dan de kinderen. Maar nu, een jaar verder, een jaar waarin hij keihard gewerkt heeft. Samen met zijn begeleidster, met wie hij een goede klik heeft, heeft hij alles op alles gezet om de ‘schade’ in te halen. We oefenen thuis meerdere keren per week. Timo heeft niet altijd zin, maar hij doet het keurig. En zijn harde werken wordt zo beloond…
Trots op mijn zoon
Zo trots als een pauw laat hij zien hoe hij er nu voorstaat. Wat een kanjer, de topper!! Geen spannende cito’s meer, maar cito’s die vooruit gaan, een stijgende lijn, hoe mooi is dat?! En het allerbelangrijkste… Hij weet wat hij kan en waarom hij sommige dingen want minder goed kan. “Mam, mijn hersenen doen het gewoon op een andere manier dan andere hersenen. Maar als ik later architect ben, heb ik toch spellingcontrole op mijn computer?!” En zo is het! Dyslexie hoeft hem niet in de weg te staan!
Voor ik deze blog schreef heb ik Timo gevraagd of dat mocht van hem, of hij dat niet vervelend vond. Hij vond het prima: “dan weten andere mensen ook hoe het is mam!!”
Wijze woorden van mijn grote vriend, het maakt me nog trotser!
LEES OOK:
