Het gaat niet goed met mij op dit moment. Ik denk dat bijna niemand ziet wat er gebeurd, ik kan goed mijn masker opzetten en thuis mag hij af. Ik lijk gelukkig, ik lijk sterk, maar ik ga kapot van verdriet. 1 vriendin appte mij of alles wel goed ging. Ze had een naar gevoel. Binnen een uur stond ze bij me…..
Een songtekst die ik net hoorde:
Hoe val je in slaap? Hoe begint je dag?
Open je je ogen met een traan of met een lach
En kijk je om je heen, en zie je dan de zon
Of zoek je achter alles naar de schaduw op de grond.
Leef je voor geluk? Of sterf je van verdriet?
En voelt dat als een keuze of heb jij die keuze niet
Het maakt niet echt iets uit, of dat de waarheid is of niet
Het is hoe jij het ziet.
De antwoorden hierop mag je voor jezelf invullen. Helaas vallen ze bij mij negatief uit.
Soms vraag ik me weleens af hoeveel een mens kan hebben?
Lees ook: het imperfecte plaatje >>
Een korte opsomming van mijn negatieve gebeurtenissen:
Vanaf groep 4 t/m middelbare 2deklas ontzettend gepest, incl lichamelijk geweld. Ik zou te dik zijn geweest, nou als ik nu terug kijk naar de foto’s Oef…. Ik at niets meer, dus bedenk maar hoe ‘dik’ ik was.
Mijn beste vriendinnetje overleed toen ze 18 was, met kerstmis. Elke kerst ga ik even langs haar graf.
Ik werd gelukkig, ik ontmoette iemand, ik ging trouwen en deze dag was voor mij de mooiste die er was, ik was oprecht gelukkig. Eindelijk…
Ziek
Ik kreeg een dochter en een zoon. Bij mijn zoon werd ik ernstig ziek. Een ziekte waardoor ik lichamelijk zwaar beperkt was, waardoor ik niet meer kon werken. Toch wilde het UWV mij aan het werk hebben en ik trok het geestelijk niet meer. Ik zat er doorheen. Nu zou ik willen dat ik toen sterker was, maar dat was ik op dat moment niet en ik nam ontslag (er zit nog een heel verhaal aan vast, je neemt niet zomaar ontslag, maar dit is mijn verkorte versie aan jullie) Er viel een inkomen weg. Dat werd bikkelen en geldmunten omdraaien, maar ook dat was te doen. Al dan niet met wat hulp af en toe. In deze situatie zitten we trouwens nu nog steeds.
Diepe put
En nu zit ik in een diepe put. Degene tegen wie ik destijds ja zei, die mijn hart voor altijd bij zich zou dragen, ik weet niet of wij nog een wij zijn. We leven afzonderlijk. Die nare ziekte is te veel geworden, want er is nog meer op mijn/ ons bordje terecht gekomen….. Ik heb nòg een ziekte. Een zeldzame ziekte die normaal voorkomt bij oudere mensen rond de 70 à 80 jaar (en dat ben ik nog lang niet) het is een voorloper op die vreselijke ziekte…. Ik sta voor het 1 onder behandeling bij een arts wat meer dan 2 uur rijden is, voor dit bij een gespecialiseerde arts wat 1 uur rijden is…..
Mijn man en ik… Ik hou nog van hem … En hij zegt dat hij nog van mij houdt, maar ik ben bang dat onze emmers te vol geworden zijn en ze volledig overstromen. En dat dit niet meer te stoppen is. Onze kranen zijn zo lang open gezet en worden niet meer dicht gedraaid.
Ik moet mijn eigen geluk weer zien te creëren. Natuurlijk weet ik ook dat dit binnen in mijzelf begint en eindigt. Ik moet het geluk weer even terug zien te vinden. Alleen weet ik even niet hoe…..
Lees ook: Doodongelukkig met een depressieve partner >>
