“Mama, kusje?” Ik draai me om en daar staat hij dan met zijn getuite lipjes. Ik geef hem een kus op zijn mond en ga door waarmee ik bezig was.
Zelf ben ik ook zo opgevoed. Altijd een kus als je thuis kwam, weg ging, ging slapen of gewoon tussendoor. Ook bij naaste familieleden, zoals bij oma en opa. Ik herinner me ook hoe intens verdrietig ik kon zijn als ik bij het weg gaan wel opa een kus had gegeven, maar oma was vergeten. En daar natuurlijk pas in de auto mee komen, zoals een kind dat met alles doet. Tsjah, heel gek dat mijn ouders niet terug gingen voor dat ene kusje… 😉
Kus op de mond of op de wang?
Maar is dit tegenwoordig ook nog normaal? Een kus op de mond geven? Ik krijg er eigenlijk al de kriebels van dat dit een ‘onderwerp’ is en kan zijn… Waarom? Laatst hoorde ik een moeder haar zoontje corrigeren: “kusjes geven wij op de wang, niet op de mond”. Ik dacht eerst dat die vrouw een vorm van smetvrees had of zo en vies was van haar eigen kind. Alhoewel ik ook mensen in mijn omgeving ken die dat niet willen en ook niet hygiënisch vinden. Maar kijk bijvoorbeeld naar de ophef die er vorig jaar gemaakt werd om Victoria Beckham, omdat er een foto online stond waarop zij haar eigen kind een kus gaf.
Ik begrijp dat je tegenwoordig wat voorzichtiger moet zijn dan vroeger. Je kan nou eenmaal niet meer je kind in z’n blote gat laten lopen op het strand, zoals je vroeger waarschijnlijk zelf wel heb gedaan. Je weet tenslotte nooit wat voor soort volk er allemaal rondloopt. Maar je eigen kind geen kus meer op de mond geven? Draaien wij dan niet een beetje door?
Of zijn diegene die daar ophef over maken het niet gewend vanuit eigen opvoeding? Ik ben benieuwd!
P.S. Begrijp me niet verkeerd, de keuze lag altijd bij mij en ik werd nooit gedwongen.
