En dan ineens moet je als papa en mama de beslissing nemen of je kleine uk (weer) onder narcose gaat voor zo’n beetje alles wat bijna standaard is bij kinderen. Maar alles in 1x is wel heel veel… kind naar het ziekenhuis
-Buisjes verwijderen
-Oren schoonmaken
-Indien nodig, opnieuw plaatsen
-Neusamandel verwijderen
-Neusvat dichtbranden (2 tegelijk kan helaas niet)
-Keelamandelen verwijderen
Ook al is het veel, we kiezen er liever voor om het in 1 keer te doen, dan meerdere operaties.
Lees ook: vakantiebestemming ziekenhuis >>
En dan moet je kind naar het ziekenhuis
Op donderdagochtend is het zo ver. We melden ons om 7.00uur in het ziekenhuis. Noud mag zijn pyjama aan en er wordt e.e.a. aan ons verteld. Hij mag nog even spelen. Als we geroepen worden krijgt hij een vloeistof ingespoten en krijgt hij een zetpil. Van de vloeistof wordt hij erg melig. Alles draait en hij maakt het bewust nog erger. Hij moet er zo van lachen en wij trouwens ook.
Toen was het zo ver. Noud wilde dat mama mee zou gaan naar de OK. En naar de uitslaapkamer. Dus ik ging met hem mee. Papa zou op de afdeling op ons wachten.
Noud sliep rustig in, gelukkig, je hoort ook weleens andere verhalen.
Ik moest terug naar een soort tussenruimte. Een ruimte waar ik moest wachten tot Noud naar de uitslaapkamer gebracht zou worden. Gezien Noud zijn karakter had de zuster mij gewaarschuwd dat ik er rekening mee moest houden dat hij erg boos uit de narcose zou komen.
Terwijl ik daar door een boekje heen blader om te tijd wat te doden hoor ik een bekende huil. Dat voelde heel naar! Dat gehuil kwam vanuit de OK! Dat was Noud! Maar in de OK hoort hij toch te slapen, pas in de uitslaapkamer hoort hij wakker te worden waar zijn mama bij hem is?!
Ik kijk de zuster aan. Zij geeft aan dat ze hem wakker maken, omdat hij nu zelf moet slikken. Op dat moment mag ik naar de uitslaapkamer lopen, Noud wordt daar ook heen gereden. Ik zie hem liggen, ze houden hem met 2 personen vast, hij schreeuwt, er komt bloed uit zijn mond en uit zijn neus, zijn haren zijn niet blond maar rood. Ik voel me gloeien, Noud! De zusters geven Noud aan mij maar hij is zo driftig. Hij wil niets, alleen maar gillen, slaan en schoppen. Ik heb zoveel moeite om hem vast te houden. De zusters zeggen dat ik hem ook terug in bed mag leggen, maar dat wil ik niet, ik moet er nu voor hem zijn. Er gaat door mijn hoofd dat ik hem niet kan houden. Mijn bekken speelt nu parten. Hij is te sterk door zijn onmacht, door zijn boosheid. Het gaat even door mijn hoofd dat ik wil ruilen met Marcel, maar dat kan ik Noud niet aandoen. Dan moet ik eerst door de gang terug naar de zaal en dan pas kan Marcel mijn plaats innemen, dus ik moet dit oplossen.
Als ik eindelijk tot Noud door kan dringen dat dit echt niet kan en hij anders op bed moet liggen zegt hij “boven” en klopt op mijn schouder. Hij wil met zijn hoofd omhoog, tegen mijn schouder aan. Hij is nog helemaal overstuur, maar slaat en schopt op deze manier niet meer.
De zuster willen intotaal 4 spuitjes water in zijn mond spuiten. “Natuurlijk bij zo’n driftig ventje,” denk ik nog. Hij spuugt alles uit.
We mogen terug naar zaal, Marcel had wel een kindje hysterisch horen huilen, maar niet de link gelegd dat dit Noud was. Ook hij dacht dat Noud op de uitslaapkamer wakker zou worden…
Man man, wat een ochtend….
En de dagen die volgen zijn ook heavy.
1 ½ week later zitten we met Noud bij de HAP. Een flinke oorontsteking / loopoor. Een bacterie die naar zijn darmen gegaan is veroorzaakt de diarree. Arm ventje… Nu heeft hij anti-biotica druppels…. Ik hoop maar dat hij gauw weer het mannetje is….
Lees ook: Een mama kan niet ziek zijn >>
Lees meer: blogs van jongensmama’s >>
Blog: Mijn zoon is geen stoere jongen >
