Een diep ronkend geluid zwelt aan. Syl loopt snel naar buiten. ‘ Waar zouden ze vandaan komen mama’? De traumahelikopter vliegt laag over de weilanden voor ons huis. Syl volgt de heli totdat deze uit het zicht verdwijnt. Op weg naar het UMCG.
In gedachten verzonken zit hij op de bank. Ik kijk van een afstandje naar hem. Mijn grote, lieve, zelfbewuste zoon. Hoe bijzonder is zijn overtuiging ooit op de traumaheli te willen werken. Als arts. Sinds zijn derde, inmiddels is hij bijna negen, is hij vastbesloten trauma arts te worden. In het begin spraken wij vooral over het gebruik van je talent en luisteren naar je hart. En of je dan uiteindelijk arts gaat worden of misschien wel kunstenaar, balletdanser of huisman… alles is goed, wanneer je maar naar je hart luistert, het je blij maakt en gelukkig.
Zijn vasthoudendheid en zijn droom om arts te worden heeft ons echter geleerd mee te bewegen in deze droom. En dat is een mooi leerproces voor ons allemaal. Want eerlijk is eerlijk, wanneer je zoon van vijf destijds, al naar traumacentrum wil kijken, en daarbij een mevrouw met een afgerukte arm in het vizier krijgt, twijfelde ik. Ik zei hardop, wellicht meer tegen mezelf dan tegen hem, of het nou wel zo’n goed idee was hier naar te kijken. Syl dacht daar duidelijk anders over. Met de handjes in de zij kwam hij voor mij staan. ‘ Luister mama, ik wil dokter worden en dan weet ik alvast hoe je zoiets moet doen’. Tsja. Het bracht bij mij veel vragen naar boven.
Vragen of je een kind, zo klein al, wilt blootstellen aan dergelijke moeilijkheden of dat je wilt meelopen in zijn droom. Het laatste overheerst vaak. Dus keken wij samen. Waarbij Syl mij vaak geruststellend toesprak. ‘ Mocht je het te eng vinden mama, dan kijk je maar even de andere kant op’.
Een paar weken terug trok Syl de stoute schoenen aan en vertelde B. op het schoolplein dat hij wat vragen had over zijn werk. B. vertelde Syl dat hij dat heel leuk vond en waar kon hij Syl dat het beste laten zien dan bij de heli zelf? Syl straalde van oor tot oor.
- is trauma arts en heeft bij ons thuis al lange tijd de status van held. En Syl is zijn fan.
De dagen voorafgaand aan het bezoek hield Syl al zijn vragen bij in een notitieboekje. Iedere vraag werd zorgvuldig opgeschreven en varieerde van soort. Welke studie moet je volgen om uiteindelijk trauma arts te worden, hoe lang duurt dat in totaal maar ook hoe vaak krijg je een nieuwe helm was blijkbaar heel belangrijk. Ik genoot ondertussen van zijn passie.
Mensen die mij goed kennen weten hoe ik geniet van mensen met passie voor iets waar ze van houden of wat ze graag willen. Dit heeft niets met de wereld verbeteren te maken maar alles met het geloof in jezelf en vertrouwen hebben dat je de wereld, door jouw inzet, iets mooier kunt maken door dit geloof te gebruiken. Intens genoot ik van zijn gedegen voorbereiding en zijn geloof in het kunnen bereiken wat hij wil.
Aangekomen bij B. in het UMCG bleek het spitsuur. B. werd opgepiept en binnen twee minuten was de heli de lucht in. Syl en ik mochten op het buitendek het opstijgen volgen. Een bijzondere ervaring voor allebei. Ik zag de opwinding in zijn ogen. Totdat hij me aankeek en zei ‘ Mama, wij staan hier voor ons plezier terwijl er iemand, niet zo heel ver hier vandaan, dringend hulp nodig heeft. Dat voelt wel een beetje dubbel vind je niet’?
Het aanzwellende geluid van de terugkerende helikopter overstemde zijn geluid en mijn gedachten. Met het afzwakken van het geluid van de heli keerden ook mijn gedachten over zijn opmerking weer terug.
Ik zie hem staan. Acht jaar. Nu al sterk en bewogen met hen die het minder getroffen hebben dan hijzelf. En het is duidelijk. Vanaf nu is het geen droom meer maar een doel voor de toekomst.
Hij volgt zijn hart. En ik volg hem.
