Om de ochtenden zonder haast te laten verlopen, probeer ik altijd zoveel mogelijk van te voren klaar te zetten. De ontbijtbordjes, de tassen voor naar school en de kleding van de jongens liggen ’s avonds altijd klaar. Dit ging goed, tot de jongste ineens besloot dat hij niet meer de kleding aan wilde trekken die ik had klaar gelegd, maar zelf iets uit wilde kiezen.
Ik had het eigenlijk wel kunnen weten, want we hadden dit tenslotte ook mee gemaakt met Lars toen hij een bril moest. Hij was net drie jaar oud toen hij deze moest hebben. In de brillen winkel zagen mijn man en ik twee geschrikte brillen voor hem. Een rode en een blauwe. Lars weigerde mee te werken, dus besloten wij – de ouders- dat het de rode zou worden. Alles werd geregeld en we stapten tevreden in de auto, wij tenminste. Want Lars was het er niet mee eens, huilen, huilen en pas na een paar kilometer kwamen we er achter waarom hij aan het huilen was. Wat bleek; hij vond de blauwe bril mooier. In eerste instantie zeiden we: ‘eigen schuld, had je maar mee moeten werken bij de winkel’. Maar het volgende moment bedachten we: ‘het is een klein kind, wat willen we nou, dit zullen we vast nog veel vaker mee maken en draaide de auto om en bestelde toch maar de blauwe bril voor hem.Hij was tenslotte degene die de bril moest dragen.
Je zou denken dat ik nu wel gewaarschuwd was. Vanaf het moment dat Lars naar school gaat, legt hij zelf zijn kleren klaar voor de volgende ochtend. Omdat zijn broertje er ook vroeg uit moet, legde ik zijn kleren ook alvast klaar. Tijden ging dit goed, de ochtenden liepen als een geoliede machine en van haasten was geen spraken. Tot het moment dat Arco besloot, dat ook hij zelf zijn kleren uit wilde zoeken. Huilen, gillen, en vooral weigeren aan te trekken wat ik hem voor hield. Nadat ik een paar ochtenden een huilende peuter aan de ontbijttafel had zitten en we ineens moesten haasten, dacht ik, ‘wat doe ik nu moeilijk, laat hem zelf zijn kleding uitzoeken’.
Sindsdien pakt ook hij ’s avonds alvast zijn kleding voor de volgende ochtend. Bij hem is het idee van warm en koud nog niet helemaal optimaal, dus moet hij er af en toe van mij iets warm onder maar in principe gaat het goed. Gelukkig mag ik me er soms, nog een heel klein beetje mee bemoeien, bij gelegenheden zoals de schoolfotograaf, maar in principe kiest hij het zelf uit. Zijn kleding kast is een zootje, dat kan je je wel voorstellen. Want hoe netjes ik de stapels kleding ook neerleg, zodra Arco kleding uit zijn kast haalt, lijkt het of er een tornado langs is gekomen. Maar ach dat is weer zo op geruimd. We hebben in de ochtenden geen strijd meer en zo beginnen we de dag toch eens stuk positiever.
De volgende stap is, dat ze me gaan vertellen welk merk, welke kleur en bij welke winkel ze hun kleding willen kopen. Ik wacht het af!
Lodi
