“Ooh wat een mooie krullen!” Liefkozend strijkt de oudere, lieve dame in de supermarkt met haar hand door de mooie bos krullen van mijn driejarige die haar met grote ogen aan zit te kijken. De dame in kwestie heeft niks door en aait nog even door. Mijn driejarige heeft er nu toch al snel genoeg van en kijkt me met vragende ogen aan. Wat ongemakkelijk reageer ik met “ja hé” en mompel tegen mijn zoon “ga jij je wagentje maar even wegzetten.” Wat zou jij zeggen als onbekenden je kind aanraken?
Een paar dagen later loop ik met Boaz door het bos. Dat wil zeggen: ik loop en hou ondertussen mijn hart vast. Terwijl hij al crossend op zijn loopfiets door de kuilen scheurt en probeert over boomwortels te jumpen. “Dit is cool, hé mama?!” “Ja heel cool Boaz” zeg ik dapper omdat ik hem natuurlijk niet wil ontmoedigen met mijn ‘pas op’, ‘kijk uit’ etc.
Als we even in het bos zijn komen we een ouder echtpaar tegen. Boaz zegt vrolijk “hallo!” De lieve heer en dame kijken vertederd naar hem en zeggen vriendelijk “hallo” terug. En ja hoor, ook zij kunnen niet van zijn prachtige krullen afblijven. Allebei moeten ze er even aan voelen en over zijn hoofd aaien, ondertussen vertellend over de mooie krullenbos die hun zoon vroeger had. De heer op leeftijd vraagt: “Zijn ze helemaal van hemzelf?” Euhm daar moet ik even over nadenken… omdat ik hem voor zover ik weet geen krullers in gedaan heb zeg ik vriendelijk lachend; “ja, ze zijn helemaal van hemzelf.”
Wat als onbekenden je kind aanraken?
Ondertussen bekruipt me toch een beetje het gevoel dat ik het voor mijn zoon op moet nemen. De handen door zijn haren beginnen inmiddels voor mij een beetje te voelen als de goedbedoelde ‘kneepjes in de wang’. Die ik me van vroeger nog herinner, door een oude tante die je heel lang niet meer hebt gezien. Je durft er eigenlijk niets van te zeggen maar ik vond ze vreselijk onprettig…
De situatie lost zich inmiddels vanzelf op want Boaz heeft er genoeg van, sjeest weg op zijn loopfiets en na een lachende ‘doei doei’ van zijn kant loopt het echtpaar weer door.
Ik denk ondertussen nog even verder na over de krullen van mijn zoon; wat vind ik er nu eigenlijk van? Mogen (onbekende) mensen zomaar aan hem komen? Doe ik nu te moeilijk of moet ik hem (en mezelf) leren om een grens aan te geven? Waar ik vooral ook benieuwd naar ben; wat doe jij als onbekenden je kind aanraken?
Mmm of dan misschien toch maar een keer met hem naar de kapper… 😊
Lees ook: hij mag toch wel een snoepje? >>
